Η μεγάλη γιορτή της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής φαντασμαγορίας δείχνει να έχει τελειώσει. Κάποιες επαναλήψεις, τηλεοπτικές, παρατείνονται ως «περίσσευμα» σε όσους δεν χόρτασαν το θέαμα.
Στα γήπεδα όμως της απέραντης χώρας, στους δρόμους της, στις μέρες της και στις νύχτες της, παράχθηκε απίστευτη βία: γρονθοκοπήματα, άγρια τραβήγματα, δαγκωνιές, ύφη και βλέμματα τρομοκρατικά του ενός απέναντι στον άλλον. Ολα αυτά στο πλαίσιο της εχθροπρακτικής διεκδίκησης μιας νίκης. Ποιας νίκης; Του αθλητισμού; Σε καμία περίπτωση, γιατί η συχνά δόλια σωματική σύγκρουση ακύρωνε κάθε υποψία για κάτι τέτοιο. Μήπως νίκη καταξιωτική της χώρας ή των χωρών που πρώτευσαν εκτοπίζοντας η μία την άλλη; Εξίσου όχι. Γιατί η προετοιμασία για τον αγώνα και η επικράτηση καθαυτή έρχονταν μέσα από τη φανατική συμμετοχή και εθνικιστική αντιπαράθεση και με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στο ατομικό, στο κοινωνικό και… στο πολιτικό επίπεδο.
Ολη αυτή η ψυχολογία διαμεσολαβήθηκε στην τοπική κοινωνία μέσα από τις εξέδρες. Στις οποίες όμως και εκεί η βία παραμόνευε. Για να διαχυθεί στη συνέχεια ελεύθερη στους δρόμους. Και διεθνοποιήθηκε σε κάποιες άλλες χώρες στις οποίες η ήττα δεν ήταν υποφερτή.
Το έπαθλο της φαντασμαγορίας, αυτό που επιδόθηκε στους νικητές, ήταν, φαίνεται, τόσο σπουδαίο ώστε και ορισμένες πολιτειακές ηγεσίες παρέστησαν και συνέτρεξαν την «εθνική» προσπάθεια.
Ολα αυτά την ώρα που σε παγκόσμιο επίπεδο η πείνα, η ανημποριά, η αμορφωσιά, ο πόλεμος και η καταπίεση κάθε μορφής δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω.
Το άλλο έπαθλο για όλα αυτά, το Επιτίμιον; Δεν θα απονεμηθεί; Οχι. Γιατί η ευθύνη μας, όντας ατομικά ανώνυμη, δεν στέλνει κάποιον να το παραλάβει.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
