Η περίφημη νεόπλουτη ομάδα των BRICS, δηλαδή της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής, προχώρησε τις μέρες αυτές σε μια πράξη χειραφέτησης απέναντι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Στη σύνοδο των ηγετών τους στη Βραζιλία αποφάσισαν να συγκροτήσουν δικό τους αποθεματικό ταμείο και δική τους αναπτυξιακή Τράπεζα.
Οι πέντε χώρες θα προικοδοτήσουν με 100 δισ. ευρώ το νέο Ταμείο και με 50 δισ. ευρώ τη νέα αναπτυξιακή Τράπεζα.
Ουσιαστικά δημιουργούν οργανισμούς αντίστοιχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, επειδή θεωρούν ότι Αμερικανοί και ευρωπαίοι δεν τους ακούνε, ούτε αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα.
Ως γνωστόν τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα, που ιδρύθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με σκοπό να εξασφαλίσουν την ευστάθεια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, διοικούνται αποκλειστικά από Αμερικανούς και ευρωπαίους και είναι αλήθεια ότι διαχρονικά ο ρόλος τους δεν ήταν ο καλύτερος για τον κόσμο και ιδιαιτέρως για τις υπό ανάπτυξη χώρες και για εκείνες του Τρίτου Κόσμου.
Έκτοτε βεβαίως άλλαξαν πολλά. Η παγκοσμιοποίηση προσέφερε δυνάμεις ,δυνατότητες και κεφάλαια στις χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και στη Νότια Αφρική και οι απαιτήσεις τους μεγάλωσαν έναντι των πλουσιότερων και ισχυρότερων του πλανήτη.
Είδαν κι αποείδαν όμως, με τον καιρό διαπίστωσαν ότι Αμερικανοί και ευρωπαίοι είχαν τις δικές τους προτεραιότητες και δεν ήσαν διατεθειμένοι να εκχωρήσουν μερίδια οικονομικής ισχύος και αγανάκτησαν.
Κάπως έτσι αποφάσισαν να ιδρύσουν δικούς τους θεσμούς, να αποκτήσουν περισσότερη ευελιξία στον χειρισμό δικών τους προβλημάτων και στην κάλυψη δικών τους αναγκών.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το ποτήρι ξεχείλισε με τον χειρισμό της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Ίσως δεν το θυμούνται οι περισσότεροι αλλά οι περισσότερες αντιδράσεις για το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας στο IMF προέρχονταν από τους Βραζιλιάνους, τους Ρώσους και τους Μεξικανούς.
Οι εκπρόσωποι των χωρών αυτών θεωρούσαν υπερβολική τη βοήθεια προς μια ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα, σε σχέση με αντίστοιχες που προσφέρθηκαν σε χώρες της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής.
Οι ενστάσεις τους δεν εισακούσθηκαν προφανώς γιατί Αμερικανοί κι ευρωπαίοι θεωρούσαν την ελληνική κρίση ικανή να διαταράξει την ευστάθεια πρώτα του ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος και δευτερογενώς του αμερικανικού.
Κάπως έτσι λοιπόν οι νεόπλουτοι του κόσμου, αγανακτισμένοι από τη στάση Αμερικανών και ευρωπαίων, πήραν την απόφαση να χειραφετηθούν και να φτιάξουν τους δικούς τους οικονομικούς θεσμούς.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την τύχη του εγχειρήματος.
Όμως το πρώτο βήμα έγινε. Η αμφισβήτηση είναι δεδομένη και ενδεικτική του νέου πολυπολικού κόσμου που αναδύθηκε από την γιγάντωση της παγκοσμιοποίησης.
Ο κόσμος είναι πια περισσότερο διασυνδεδεμένος και αλληλοεξαρτώμενος από ποτέ. Τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών του πλανήτη συμπλέκονται και διαπλέκονται εντονότατα. Καμία χώρα δεν μπορεί να νιώθει ασφαλισμένη επειδή απλώς ανήκει σε μια οικονομική ζώνη.
Και είναι αυτό το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσει η ελληνική πολιτική, που συνήθως ομφαλοσκοπεί.
Ο νέος κόσμος είναι πιο σύνθετος, περισσότερο ανταγωνιστικός και αλληλοεξαρτώμενος στο μέγιστο βαθμό.
Κρύβει πολλούς κινδύνους, αλλά προσφέρει και περισσότερες ευκαιρίες. Αρκεί να είναι ο οίκος νοικοκυρεμένος και εσωτερικά θωρακισμένος.