Παρότι φαν του Παγκοσμίου Κυπέλου Ποδοσφαίρου ανήκα σε εκείνους που ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι που το εφετινό θα διεξαγόταν στη Βραζιλία όπου ξοδεύτηκαν τρισεκατομμύρια την ώρα που στην ίδια χώρα οι φαβέλες λυσσούν στην πείνα.
Το θεωρούσα (και εξακολουθώ να το θεωρώ) προκλητικότατη αλητεία και απανθρωπιά. Εβλεπα με τρόμο τις εξεγέρσεις των φτωχών για ένα πιάτο φαί και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν τους διέλυε στο ξύλο, αλύπητα, η αστυνομία.
Και όλα αυτά γιατί;
Για την χαρά της μικρής στρογγυλής θεάς. Και όλα αυτά γιατί; Για να γίνει το εφετινό παγκόσμιο Κύπελλο ο χειρότερος εφιάλτης της χώρας που τον διοργάνωσε.
Τελικά υπάρχει Θεός-ίσως να είναι αυτός στον οποίο γονατιστός ο Νταβίντ Λουίζ προσευχόταν μετά την ήττα της Χιλής με 2-0 και βέβαια μετά την ήττα της Βραζιλίας με 7-1 από την Γερμανία.
