Επί δύο εβδομάδες η χώρα ταλανίζεται με αφορμή την ιδιωτικοποίηση ή το «ξεπούλημα» κατά την αντιπολίτευση, της περιώνυμης μικρής ΔΕΗ. Μια αντιπαράθεση υψηλών τόνων με γνώμονα πολιτικές στοχεύσεις κυρίως, που αδυνατεί να φωτίσει το πραγματικό πρόβλημα της ενεργειακής αυτάρκειας και ανταγωνιστικότητας της χώρας. Μια πολιτική σκιαμαχία επί της ουσίας, που δεν επιτρέπει ούτε στους πολίτες να καταλάβουν τι ακριβώς διακυβεύεται, ούτε στην πολιτική ηγεσία να ασχοληθεί και να συζητήσει τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει μια κομβική για το μέλλον της οικονομίας και της χώρας βιομηχανία.

Μάχες οπισθοφυλακών από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που προσπαθούν να διατηρήσουν όσα από τα κεκτημένα παλαιότερων εποχών τους έχουν απομείνει, μάχες διεκδίκησης πολιτικής ηγεμονίας από την άλλη, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Με προφανή συνέπεια να καταλήγουμε σε παρωχημένες μεθόδους αντιμετώπισης του προβλήματος με την επιστράτευση από τη μια και σε ακραίες πολιτικές τακτικές με τις απειλές για δημοψήφισμα από την άλλη.
Η ενέργεια όμως και η ΔΕΗ που αποτελεί τον βασικό φορέα της, αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας, αλλά και της κοινωνικής ζωής δεν μπορεί, ιδιαίτερα στη φάση που βρίσκεται η χώρα, να είναι παιγνίδι μικροκομματικών ή υπόγειων επιχειρηματικών συμφερόντων. Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό ότι όπως λειτουργεί σήμερα η ΔΕΗ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Αλλά η αναγκαία συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, πώς θα εκσυγχρονιστεί, από ποιους και πώς θα γίνουν οι επενδύσεις που είναι απόλυτα αναγκαίες, χάνεται κάτω από μια σύγκρουση εντυπώσεων.
Μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, δεν έχει την πολυτέλεια για τέτοιου είδους άγονες συγκρούσεις. Ιδιαίτερα σε θέματα κομβικής σημασίας, όπως είναι η ενεργειακή της αυτάρκεια. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έχουν την υποχρέωση και την ευθύνη, να συζητήσουν επί της ουσίας, τις όποιες διαφορετικές απόψεις τους και να αναζητήσουν τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή, που θα εξασφαλίσει ένα βιώσιμο μέλλον, σε μια στρατηγική βιομηχανία. Επιτέλους κάποια στιγμή το γενικότερο συμφέρον της χώρας πρέπει να μπαίνει υπεράνω των όποιων κομματικών, συνδικαλιστικών, επιχειρηματικών ή τοπικιστικών συμφερόντων.

ΤΟ ΒΗΜΑ