Είναι παράξενο που οι μαρξιστές δεν διαβάζουν Μαρξ. Διότι αν διάβαζαν, θα ήξεραν ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.
Η «στρατηγική της έντασης» δοκιμάστηκε στην Ιταλία του ’70 μέσα σε ένα κοινωνικό καζάνι που έβραζε. Ηττήθηκε αλλά πόνεσε.
Η επανάληψή της στην Ελλάδα του 2014 θυμίζει περισσότερο θερινή επιθεώρηση. Οι άνθρωποι καλούνται να πιαστούν στα χέρια για να αποτραπεί η πώληση της ΔΕΗ –η οποία ούτε πωλείται συνολικά, ούτε έχει πωληθεί, ούτε ξέρει κανείς αν θα πωληθεί και όλα αυτά σύμφωνα με μια πάγια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης!..
Το γεγονός ότι αιχμή του δόρατος των διαμαρτυρομένων είναι η ιδέα ενός δημοψηφίσματος για το οποίο όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ λέει πολλά.
Και το γεγονός ότι των κινητοποιήσεων προΐσταται η Ραχήλ Μακρή λέει τα υπόλοιπα.
Θα είναι λάθος όμως να κλείσουμε συνοπτικά το ζήτημα με την ετυμηγορία «θερινή φάρσα».
Διότι οι «αγώνες για τη ΔΕΗ» δεν είναι κάτι σαν τις καλοκαιρινές συναυλίες του Αντώνη Ρέμου.
Είναι η εκδήλωση μιας ολόκληρης αντίληψης για την ελληνική κοινωνία σύμφωνα με την οποία τίποτε δεν πρέπει να αλλάξει, ακόμη και αν όλοι συμφωνούν πως η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία όχι επειδή την καταράστηκε ο
Γιαραμπής αλλά επειδή δεν άλλαξαν εγκαίρως όσα έπρεπε να είχαν αλλάξει εδώ και καιρό.
Ετσι, οι κατά κλάδους αρμόδιοι συνδικαλιστές προειδοποιούν και απειλούν:
  • Να μην πουληθεί η «μικρή ΔΕΗ», ήτοι το 30% της εταιρείας –γι’ αυτό γίνεται όλη η φασαρία.
  • Να μην πειράξουν τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα.
  • Να μην αλλάξει τίποτε στα δημόσια νοσοκομεία.
  • Να μη μειωθεί το ποσοστό κέρδους στα φάρμακα.
  • Κάτω τα χέρια από τις λαϊκές αγορές!..
Και αναφέρομαι μόνο στις πιο πρόσφατες αντιδράσεις στην κάθε ισχνή αλλαγή που προγραμματίζεται. Πάντα κάποιος συνδικαλιστής ή κάποια «τοπική κοινωνία» θεωρεί ότι όλα καλώς έχουν και όσα έχουν κακώς αφορούν μόνο τον γείτονα.
Ομολογώ ότι δύσκολα θα συναντήσει κανείς στην Ευρώπη μια κοινωνία τόσο δυσανεκτική απέναντι σε κάθε αλλαγή. Τίποτα δεν τους αρέσει! Ούτε η Ολυμπιακή, ο ΟΤΕ, η COSCO παλαιότερα. Ούτε η «μικρή ΔΕΗ» τώρα.
Υπενθυμίζω ότι τίποτε δεν έχει γίνει στη σύγχρονη Ελλάδα χωρίς να έχει κατ’ αρχήν ξεσηκώσει ισχυρές αντιδράσεις. Από το αεροδρόμιο των Σπάτων, το μετρό και την Εγνατία ως τον φόρο ακινήτων και την ιδιωτική εκμετάλλευση κάθε παραλίας. Ολα είναι μεμπτά, ύποπτα, αμφιλεγόμενα, καταστροφικά…
Σε ολόκληρη την Ευρώπη καταργήθηκε το δημόσιο μονοπώλιο στην αγορά της ενέργειας χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και μόνο στην Ελλάδα ο Τσίπρας το αναγόρευσε «εθνικό και οικονομικό έγκλημα».
Καλά, οι υπόλοιποι Τσίπρες των ευρωπαϊκών χωρών γιατί έκαναν την πάπια στα δικά τους αντίστοιχα εγκλήματα; Είναι λιγότερο αριστεροί; Ή μήπως είναι λιγότερο εγκλήματα;
Αυτές οι κοινωνικές συμπεριφορές όμως δεν είναι ούτε αθώες, ούτε αδιάφορες. Προκύπτουν από έναν βαθύτατο κοινωνικό συντηρητισμό, από μια ανασφαλή αντιμετώπιση κάθε καινούργιου ή διαφορετικού και από μια δυσφορία απέναντι σε κάθε αλλαγή.
Με την πρόσθετη ιδιομορφία ότι τη θρησκεία της ακινησίας υπηρετεί στην Ελλάδα πρωτίστως η Αριστερά, δηλαδή ένας χώρος που κατ’ εξοχήν αυτοπροσδιορίζεται ως «παράταξη της αλλαγής και της κίνησης».
Κάπως έτσι όλα τα στοιχεία της φάρσας έχουν συγκεντρωθεί στη σκηνή. Μια ένταση που δεν είναι ένταση, ένα θέμα που δεν είναι πραγματικό θέμα, μια κοινωνία που δεν είναι σίγουρη αν είναι κοινωνία και μια Αριστερά που δεν μοιάζει με Αριστερά, σε κάποια άλλη συγκυρία ίσως να έβγαζαν γέλιο.
Τώρα δυστυχώς είναι μόνο για κλάματα.
«Δημόσιος κίνδυνος»
Ενα στέλεχος του ΠαΣοΚ (ας πούμε ο Σκανδαλίδης) επισκέπτεται τον πρόεδρο του κόμματος –αυτός είναι σίγουρα ο Βενιζέλος…
Ακολουθεί ένας διάλογος που μου μεταφέρθηκε και τον μεταφέρω με τη σειρά μου, διότι είναι χαρακτηριστικός και γλαφυρός.
–Πρέπει να βγούμε να δηλώσουμε ότι μετά τις εκλογές δεν θα συνεργαστούμε ξανά με τη ΝΔ, λέει ο (ας πούμε) Σκανδαλίδης.
–Δηλαδή να πούμε ότι υποχρεωτικά θα συνεργαστούμε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Διότι άλλος για να συνεργαστούμε δεν υπάρχει, λέει ο Βενιζέλος.
–Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν γίνεται, συμφωνεί εντελώς λογικά ο Σκανδαλίδης.
Και ρίχνει τη νέα ιδέα:
–Τότε να πούμε ότι δεν θα συνεργαστούμε με κανέναν!
–Δηλαδή να δηλώσουμε όχι παράγων σταθερότητας, αλλά δημόσιος κίνδυνος, συμπεραίνει εξίσου λογικά ο Βενιζέλος.
Ο διάλογος είναι χαρακτηριστικός διότι καταγράφει πλήρως το πρόβλημα του ΠαΣοΚ.
Δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν, αλλά δεν υπάρχει και τίποτε άλλο να κάνουν –πλην της πολιτικής αυτοκτονίας για την οποία δεν βλέπω πολλές υποψηφιότητες…
Δεν τους αρέσει ενδεχομένως ο Βενιζέλος, αλλά δεν υπάρχει και κανένας άλλος στις παρούσες συνθήκες να σηκώσει το βάρος που σηκώνει ο Βενιζέλος.
Από εκεί και πέρα, κι απέναντι στα πραγματικά δεδομένα της πολιτικής, ο καθένας στο (λέμε τώρα) ΠαΣοΚ καταγράφεται με τον προσωπικό του τρόπο.
Αλλοι ονειρεύονται μια δικαίωση και επιστροφή του Γ. Παπανδρέου –παρά τις προειδοποιήσεις ότι ο καύσωνας προμηνύεται εντονότερος τις επόμενες εβδομάδες…
Αλλοι ονειρεύονται να ανακληθούν οι ίδιοι από την εφεδρεία ή την αποστρατεία για να ηγηθούν της ανασύστασης της παράταξης –δυστυχώς ο στρατηγός Πλαστήρας πρόλαβε και απέθανε νωρίς…
Και άλλοι σοφότεροι πληρώνουν απλώς τον καφέ στο «Φίλιον», στους «Διόσκουρους» και στο «Αθηναϊκόν» και πάνε για φαγητό ώστε χορτάτοι να ξαναφτιάξουν την παράταξη και την επόμενη εβδομάδα.
Περιέργως, κανείς δεν κάνει το αυτονόητο. Κανείς δηλαδή δεν στρώνεται στη δουλειά να ανασυντάξει την Κεντροαριστερά του 2014 σε μια νέα βάση.
Σε μια βάση που δεν θα την υποχρεώνει να αναρωτιέται με ποιους θα κυβερνήσει. Αλλά θα κάνει τους άλλους να την παρακαλούν να κυβερνήσει μαζί τους.

Κάτω τα χέρια!..
Μέσα στην αναμπουμπούλα του Μουντιάλ πραγματοποιήθηκε μια συγκέντρωση αριστερών για το θέμα των φυλακών υψίστης ασφαλείας.
Εκεί ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης υποστήριξε ότι το εν λόγω νομοσχέδιο «διέπεται από τη φιλοσοφία της παραδειγματικής τιμωρίας και της μηδενικής ανοχής».
Μην τον παρερμηνεύσετε. Ο πρώην υπουργός ανέφερε την «παραδειγματική τιμωρία» και τη «μηδενική ανοχή» για κακό!..
Προσέθεσε όμως ότι στόχος τέτοιων ενεργειών είναι «να πολεμηθεί η αριστερή ηγεμονία στον χώρο των δικαιωμάτων».
Εκεί, νομίζω, κάνει λάθος να ανησυχεί. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει την «αριστερή ηγεμονία» σε αυτό που η Αριστερά αρέσκεται να αποκαλεί «δικαιώματα»!
Αν θέλει μπορεί να ρωτήσει και τον Μαραντζίδη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ