Πώληση, ποια πώληση;

Την πολιτική ατζέντα μονοπωλεί η επιχειρούμενη κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ενέργεια, η οποία αποτελεί πάγια ευρωπαϊκή πολιτική και έγινε μνημονιακή υποχρέωση μόνο και μόνο επειδή συστηματικά και για πολλά χρόνια καθυστερούσαμε να την υλοποιήσουμε, παρά τη δεκαετή παράταση που μας είχε δοθεί. Ετσι η πολιτική συζήτηση σήμερα περιστρέφεται γύρω από την «πώληση» ή το «ξεπούλημα» της «μικρής ΔΕΗ».

Η διαδικασία όμως που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν αφορά καμία πώληση. Αυτό που συμβαίνει είναι η προώθηση προς ψήφιση ενός νομοσχεδίου το οποίο θα καθορίζει τι ακριβώς πρόκειται να πουληθεί. Και είναι προφανές ότι δεν αρκεί η ψήφισή του για να ολοκληρωθεί η πώληση. Για να πουληθεί η «μικρή ΔΕΗ», θα πρέπει να γίνει ένας διαγωνισμός, να προσέλθουν ενδιαφερόμενοι, να καταθέσουν προσφορές, να αξιολογηθούν οι προσφορές, να συμφωνηθεί η τιμή και τελικά να επιλεγεί ο αγοραστής.

Αφού λοιπόν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, το οποίο θα ορίζει τι ακριβώς και υπό ποιους όρους και προϋποθέσεις πωλείται ό,τι πωλείται, η κυβέρνηση θα είναι σε θέση να προχωρήσει στον διαγωνισμό. Ομως και αυτό δεν διασφαλίζει ότι θα υπάρξουν προσφορές, συμφωνία και πώληση. Διότι οι ενδιαφερόμενοι θα εξετάσουν προσεκτικά τι ακριβώς πωλείται και τους όρους του διαγωνισμού.

Ωστόσο με τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχειρεί να συσπειρώσει δυνάμεις με στόχο την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, όσο και από την κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί με αλλαγές στο νομοσχέδιο να πείσει τους εργαζομένους, τις «τοπικές κοινωνίες» και τους καταναλωτές ότι τίποτε δεν θα αλλάξει, είναι βάσιμες οι ανησυχίες πως τελικά θα καταλήξουμε σε ένα πλαίσιο που στην ουσία δεν θα διαφέρει σε τίποτε από το υπάρχον πλαίσιο λειτουργίας της ΔΕΗ.

Διότι οι αλλαγές που προωθούνται είναι προς την κατεύθυνση της διατήρησης των εργασιακών δικαιωμάτων, των διαδικασιών πρόσληψης, των αποζημιώσεων για απαλλοτριώσεις κ.ο.κ. Ετσι είναι πολύ πιθανό να καταλήξουμε με ένα ψηφισμένο νομοσχέδιο, το οποίο όμως θα διαμορφώνει ένα πλαίσιο που δεν θα είναι ικανό να προσελκύσει επενδυτικό ενδιαφέρον.

Οπως τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις κορόιδευαν την Ευρωπαϊκή Ενωση προκειμένου να μη συγκρουστούν με τα μικροσυμφέροντα των συνδικαλιστών, των «τοπικών κοινωνιών», των εργολάβων, των προμηθευτών κτλ., έτσι και τώρα συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο για να τα έχουν καλά με όλους αυτούς και να εξασφαλίσουν τα «ψηφαλάκια», διακινδυνεύοντας να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο που δεν θα προσελκύσει επενδυτές. Τουλάχιστον σοβαρούς. Γιατί όλο και κάποιος εξωτικός μπορεί να προκύψει…