Τεμαχίζεται και πωλείται: με λίγα λόγια, επιστρέφουμε στην εποχή της αγγλικής Πάουερ, εξήντα χρόνια πριν, προτού ο Καραμανλής της πρώτης οκταετίας συγκρουστεί με την αποικιοκρατία του ρεύματος, συνενώσει τις μονάδες παραγωγής και τα δίκτυα και φτιάξει τον κρατικό φορέα που αποτέλεσε τη βάση για την ανοικοδόμηση στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Φυσικά, αργότερα, ήρθε το ΠαΣοΚ. Και εκείνο που οι Ελληνες θυμούνται από τη ΔΕΗ δεν είναι όλα τα παραπάνω, αλλά είναι οι συνδικαλιστές που πίστευαν ότι με τον διακόπτη του ρεύματος μπορούν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Η εθνική προσφορά της ΔΕΗ ξεχάστηκε και τη θέση της πήρε η συνδικαλιστική δικτατορία της παρέας που την είχε μετατρέψει σε λατιφούντιό της.
Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι ο παραγωγικός και αναπτυξιακός οικονομικός / κοινωνικός της ρόλος παραγράφεται. Ξεχάστηκε, αλλά δεν διαγράφεται, ειδικά σήμερα που, δυστυχώς, έχουμε πάει τόσο πολύ πίσω. Τόσο πίσω, ώστε να κλείνουν επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, επειδή είναι τους αδύνατο να τα βγάλουν πέρα με το ενεργειακό κόστος!
Η κυβέρνηση πατάει πάνω στις μνήμες της συνδικαλιστικής δικτατορίας, που στη ΔΕΗ συμβολοποιούνται περισσότερο από ότι σε κάθε άλλη επιχείρηση του δημοσίου τομέα, και προχωρά να κάνει άλλη μια φορά ότι της έχουν επιβάλλει, ακόμα κι αν δεν έχει κανένα απολύτως νόημα – το αντίθετο.
Τα Ζάππεια και οι επαναδιαπραγματεύσεις έχουν πάει περίπατο από καιρό και ο Σαμαράς αναιρεί στην ουσία ένα εθνικό επίτευγμα του Καραμανλή που σήμερα, στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, είναι δυστυχώς και πάλι τραγικά επίκαιρο.
Μάλιστα, όλο αυτό, ιδεολογικοποιείται. Ομως, χωρίς σοβαρότητα: ασφαλώς και πρέπει να μειωθεί το κράτος. Αλλά όχι παντού και άκριτα.
Οχι εκεί που αυτοί που το μείωσαν παλιότερα το ξαναμεγαλώνουν σήμερα.
Οχι λέγοντας ότι θα πέσουν οι τιμές, κάτι που δεν θα συμβεί, καθώς δεν συνέβη πουθενά – το αντίθετο μάλιστα.
Οχι με το ψευδοεπιχείρημα της μείωσης του χρέους που το πρόγραμμα “σωτηρίας” το έχει καταστήσει τόσο επαχθές ώστε το αντίτιμο της ΔΕΗ είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Και, φυσικά, όχι δίνοντάς τη εκεί που όλοι περιμένουν ότι πιθανότατα τελικά θα πάει: στην κρατικοδίαιτη ελληνική “επιχειρηματικότητα”, που καλά κρατεί, παρά τις ψευτοκορώνες περί αλλαγής μοντέλου, που δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματικότητα.
Δεν έχει καμιά λογική αυτή ειδικά η αποκρατικοποίηση – άλλες ναι, και μάλιστα ουκ ολίγες. Αλλά αυτή όχι. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα, αλλά, αντιθέτως, θα βλάψει μεσοπρόθεσμα το δημόσιο συμφέρον.
Η μόνη λογική που έχει είναι ότι η μικρή ΔΕΗ αντιπροσωπεύει απολύτως τη νέα πραγματικότητα μιας μικρής, πλέον, Ελλάδας.
