Κατά τη θεωρία ο συνδυασμός δημοσιονομικής εξυγίανσης, διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, είναι ικανός να αλλάξει τις ισορροπίες στην οικονομία,να την απελευθερώσει από περιορισμούς και βάρη, να μειώσει το κόστος, να διαμορφώσει νέες συνθήκες άσκησης της οικονομικής δραστηριότητας και έτσι να αναδείξει ευκαιρίες, οι οποίες με τη σειρά τους θα προσελκύσουν κεφάλαια κι επενδύσεις για νέες δουλειές και περισσότερες θέσεις εργασίας.
Ωστόσο, σε πολυπαραγοντικά προβλήματα όπως το ελληνικό, συνήθως παρεμβάλλονται πλείστοι άλλοι παράγοντες που εμποδίζουν την συνάντηση της θεωρίας με την πραγματικότητα.
Οι αστοχίες περισσεύουν, οι επιπτώσεις των μέτρων και των πολιτικών εξυγίανσης αποδεικνύονται βαρύτερες των αναμενόμενων, οι πολίτες απογοητεύονται, οι πολιτικές δυνάμεις κλονίζονται και όλος ο σχεδιασμός που στηρίζεται στο προαναφερθέν θεωρητικό μοντέλο απειλείται με εκτροχιασμό.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο όπου ο σχεδιασμός δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, τα βάρη είναι ασήκωτα από τους πολίτες και οι πολιτικές δυνάμεις είναι εξουθενωμένες, δεν έχουν τις δυνάμεις να συνεχίσουν με την ίδια ένταση την διπλή προσπάθεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης και των μεταρρυθμίσεων.
Κακά τα ψέματα, αν οι εταίροι επιμείνουν κατά τρόπο δογματικό στη συνέχιση της σκληρής οικονομικής πολιτικής, δεν αναγνωρίσουν την ένταση της ελληνικής προσπάθειας και δεν προσφέρουν ανάσες, χρηματοδοτικές και άλλες, τότε το πολιτικό σύστημα νομοτελειακά θα «σκάσει» και θα αφήσει πίσω του συντρίμμια, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά.
Ας μη γελιούνται στις Βρυξέλλες και στις λοιπές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Αν αυτό είναι το αποτέλεσμα της υπερτετραετούς προσπάθειας διάσωσης της ελληνικής οικονομίας οι συνέπειες θα διαπεράσουν συνολικά την Γηραιά Ήπειρο, μεταφέροντας τεράστια κύματα αμφισβήτησης, που τελειωμό δεν θα έχουν.
Το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον επιβάλλει ευελιξία και άλλο πνεύμα.
Το τιμωρητικό προτεσταντικό δόγμα αποδείχθηκε αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό.
Η Ευρώπη οφείλει επιτέλους να αλλάξει στάση απέναντι στην κρίση.
Το χρέος θέλει γενναία ρύθμιση και η έξοδος από την κρίση απαιτεί πόρους, χρηματοδοτικούς και αναπτυξιακούς.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλες καθυστερήσεις κι αναβολές.
ΤΟ ΒΗΜΑ
