Μεθαύριο Τρίτη ο Ταγίπ Ερντογάν αναμένεται να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Δημοκρατίας και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα κερδίσει άνετα την εκλογή του από τον πρώτο γύρο με ποσοστά πάνω από 55%, σφραγίζοντας έτσι την πλήρη επικράτησή του στην πολιτική ζωή της χώρας. Επειτα από τρεις αλλεπάλληλες νίκες στις βουλευτικές εκλογές και την πρόσφατη επιτυχία του κόμματός του στις δημοτικές εκλογές, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας απεφάσισε να ακολουθήσει το λαμπρό παράδειγμα του Βλαντίμιρ Πούτιν, μεταπηδώντας από το ένα πόστο στο άλλο, διαιωνίζοντας έτσι τη μόνιμη παρουσία του στην εξουσία. Φυσικά, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν αν στην Τουρκία λειτουργούσε ένα κανονικό κοινοβουλευτικό καθεστώς και κυρίως αν υπήρχε το αντίπαλο δέος μιας ισχυρής και αξιόπιστης αντιπολίτευσης. Το ερώτημα είναι, λοιπόν, αν τελικά η Τουρκία οδηγείται σε μια δικτατορία (ή έστω σε ένα αυταρχικό καθεστώς) υπό κοινοβουλευτικό μανδύα.
Μια πρώτη απάντηση στο καίριο αυτό ερώτημα έδωσε προ ημερών η τουρκική εφημερίδα «Ζaman» επισημαίνοντας ότι ο Ερντογάν «αντελήφθη τη δημοκρατία ως το εργαλείο που θα του επιτρέψει να γίνει δικτάτορας». Υπερβολική ή μη η διαπίστωση, το γεγονός είναι ότι ο κ. Ερντογάν δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυταρχισμό, από τη στιγμή που έχει κερδίσει με μεγάλη πλειοψηφία τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Κατά τη δική του λογική, λοιπόν, αυτό του επιτρέπει κάθε μορφής αυθαιρεσία στο διάστημα μεταξύ δύο εκλογών, εφόσον έχει λάβει τη σχετική λαϊκή εντολή και άρα διαθέτει λευκή επιταγή για τα πάντα. Υπό το πρίσμα αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε με τις διώξεις των στρατιωτικών, ούτε με την ανάμειξη στους διορισμούς των δικαστικών, ούτε με τις φυλακίσεις των δημοσιογράφων που επικρίνουν τις ενέργειές του, ούτε με τις καταγγελίες για διαφθορά του στενού οικογενειακού του κύκλου, ούτε με τα σκάνδαλα για τις αναθέσεις των μεγάλων έργων σε ημετέρους κ.λπ., κ.λπ.
Ο Ταγίπ Ερντογάν κυριαρχεί έτσι στην πολιτική της ζωής της Τουρκίας για περισσότερα από δέκα χρόνια επειδή, παρά τις διαδηλώσεις και τις ταραχές στα μεγάλα αστικά κέντρα, έχει εξασφαλίσει την πλήρη υποστήριξη της «άλλης Τουρκίας». Πρόκειται κυρίως για τις τεράστιες καθυστερημένες ισλαμικές μάζες της Ανατολίας, οι οποίες ελάχιστα ενδιαφέρονται για τη φίμωση του Τύπου ή τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, από τη στιγμή που η καθημερινή τους διαβίωση και η οικονομική τους κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά υπό το σημερινό καθεστώς. Την ίδια άλλωστε στάση τηρεί και η επωφεληθείσα από τη σειρά οικονομικών ατασθαλιών ανερχόμενη τάξη των νεόπλουτων επιχειρηματιών, οι οποίοι είναι και οι κύριοι χρηματοδότες του κυβερνητικού κόμματος. Ο χορός, λοιπόν, καλά κρατεί, αλλά, παράλληλα, το καζάνι βράζει και το ερώτημα είναι πότε θα εκραγεί, προσθέτοντας άλλον έναν κρίκο αστάθειας στην ευρύτερη εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ