Ο κ. Σαμαράς από τη στιγμή που ανέλαβε την ευθύνη του Πρωθυπουργού εγκατέλειψε με γενναιότητα στη λήθη της ιστορίας την προηγούμενη πολυχρόνια θητεία του ως λαϊκιστή πολιτικού και λειτούργησε, έστω και καθυστερημένα, ως ηγέτης που προτάσσει το εθνικό συμφέρον και τη σωτηρία της χώρας από τη συμφορά της πτώχευσης.
Ετσι κινήθηκε τα δύο χρόνια που πρωθυπουργεύει, με απάνθρωπο μάλιστα μόχθο από τον ίδιο και με τη συμπαράσταση του εταίρου του στην κυβέρνηση κ. Βενιζέλου. Και μαζί πέτυχαν. Με μέτρα που κόστισαν ανθρωποθυσίες, εισοδηματικές περικοπές και κυρίως ανεργία. Αλλά και με σοβαρά λάθη όπως η εξοντωτική φορολογία ακινήτων, των μόνων που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Ετσι ανέκοψε τον κατήφορο της οικονομίας, με πρωτοφανή επαναφορά σε ισορροπία των δημοσιονομικών, τομές μεταρρυθμιστικές και ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αμείλικτων αγορών. Η απομυθοποίηση του αρνητικού κλίματος σε βάρος των επιχειρήσεων και της υγιούς κερδοφορίας και η κοινωνική αποδοχή της ανάγκης για παραγωγικές επενδύσεις, τις οποίες διευκολύνουν μια σειρά αντιγραφειοκρατικά νομοθετήματα που τις ευνοούν, ήταν κατακτήσεις που επίσης πιστώνονται στην κυβέρνηση. Ετσι άλλαξε σελίδα, όπως λέει ο Πρωθυπουργός, και το βλέμμα άρχισε να κοιτάζει προς τα εμπρός για εκσυγχρονιστική και αναπτυξιακή αξιοποίηση όσων επιτεύχθηκαν με τόσες θυσίες, ιδίως από τα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα. Και αυτά παρά τις ασταμάτητες, συχνά βίαιες αντιδράσεις των θιγομένων και τη λυσσαλέα πολεμική όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και των διαπλεκόμενων και κρατικοδίαιτων συμφερόντων.
Και ήλθαν οι εκλογές και το αναπόφευκτο σχετικά αρνητικό αποτέλεσμα, όχι πάντως ιδιαίτερα επώδυνο. Που σημαίνει ότι η κοινωνία, έστω και δυσαρεστημένη, κατανοεί και προσδοκά για τη συνέχιση της προσπάθειας. Με την αγωνία της πολιτικής επιβίωσης όμως ήλθε ο ανασχηματισμός που προξένησε βαθιά ανησυχία και την αποδοκιμασία των νουνεχών πολιτικών που στηρίζουν την κυβερνητική πλειοψηφία. Οι απομακρύνσεις μερικών από τους πιο ικανούς και αποτελεσματικούς υπουργούς που έδιναν νυχθημερόν τη μάχη για να επιτευχθεί το success story για το οποίο θριαμβολογεί ο κ. Σαμαράς (Στουρνάρας, Χατζηδάκης, Γεωργιάδης, Τσαυτάρης) υπήρξαν επώδυνη έκπληξη, όχι μόνο για τους ίδιους. Η έκπληξη έγινε μάλιστα ακόμη εντονότερη με την ανάδειξη ως υπουργών κάποιων λαϊκιστών σταρ της τηλεόρασης που φοβούμαι ότι θα προσφέρουν θέαμα και όχι άρτον. Τον χορό σέρνουν ήδη οι κ.κ. Λοβέρδος (ποιος θα το περίμενε;), Γιακουμάτος, Κουκουλόπουλος, Ντινόπουλος και Βορίδης. Αλήθεια, υπουργοποιώντας τους, αυτό δεν ανέμενε ο Πρωθυπουργός ή τους επέλεξε μόνο για τη δημοτικότητά τους;
Ηδη τα αρνητικά φαινόμενα ανέκυψαν αμέσως, ενώ οι ευρωπαίοι εταίροι μας αντέδρασαν με δηλώσεις και με αποφάσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε εγκατάλειψη των επιτευγμάτων και νέες άχρηστες πια θυσίες. Κατανοητό ότι στις δημοκρατίες χρειάζεσαι τη λαϊκή στήριξη για να εξασφαλίσεις ψήφους και κοινωνική αποδοχή. Αν όμως πρόκειται για παλινδρόμηση στο πελατειακό κράτος, τότε ανοίγει ο δρόμος για περαιτέρω ενδυνάμωση ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής και τότε ο Θεός δεν θα μπορεί ή δεν θα θέλει πια να βάλει το χέρι του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
