Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια επικρατεί κλίμα αναστάτωσης στα πανεπιστήμια. Επίκεντρο της κρίσης το Πολυτεχνείο, που παραμένει κλειστό εδώ και δύο εβδομάδες, λόγω κατάληψης από τους διοικητικούς υπαλλήλους, ενώ σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει και το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η ανοργάνωτη και υπονομευμένη από τη στάση των πρυτάνεων, αλλά και τις μεθοδεύσεις των αρμόδιων υπουργών διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, αφού αδρανοποίησε επί μήνες στην αρχή της χρονιάς, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δημιουργεί και πάλι ένα σκηνικό σύγκρουσης, κρατώντας σε ομηρία χιλιάδες φοιτητές και τις οικογένειες τους.
Οι εκκλήσεις του νέου υπουργού και οι προσπάθειες για μια συμβιβαστική λύση δεν βρίσκουν ανταπόκριση, αφού έχει χαθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία, τις πρυτανικές αρχές και τους συνδικαλιστές.Τα πανεπιστήμια αντί να είναι χώρος διαλόγου και αντιπαράθεσης ιδεών, έχουν μετατραπεί εδώ και καιρό σε χώρους πολιτικών και κομματικών συγκρούσεων με θύματα την εκπαιδευτική διαδικασία και τους φοιτητές.
Την ώρα που οι πάντες θεωρούν την εκπαίδευση, ως τη μεγαλύτερη επένδυση της χώρας,κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να την υπονομεύσουν. Αλλεπάλληλες παλινωδίες από τους αρμόδιους υπουργούς, που μονίμως κατεδαφίζουν ότι προσπαθούσαν να χτίσουν οι προηγούμενοι αντί να συνεχίσουν την αναγκαία μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Πρυτάνεις που ενδιαφέρονται πρωτίστως είτε για την πολιτική τους καριέρα, είτε για να εξυπηρετήσουν τους ψηφοφόρους τους. Και από δίπλα ένα φοιτητικό κίνημα αδρανοποιημένο, εκφυλισμένο και δέσμιο των κομματικών καρεκλοκένταυρων.
Πότε επιτέλους θα αντιληφθούν οι πολιτικές ηγεσίες, οι εκπαιδευτικοί, οι κάθε λογής συνδικαλιστές, ότι η παιδεία δεν προσφέρεται ως πεδίο διεκδίκησης κομματικής πελατείας, ότι επιβάλλεται ένα συνολικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της,που δεν θα αλλάζει κάθε φορά που γίνεται κυβερνητική αλλαγή, ή αντικατάσταση υπουργών. Μέχρι πότε θα κάνουμε βήματα πίσω, αντί να προσπαθούμε να παρακολουθούμε και να προσαρμοζόμαστε στις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας, δίνοντας τα εφόδια που χρειάζεται η νέα γενιά, για να μπορέσει να πάρει την τύχη και τη ζωή της στα χέρια της ;
ΤΟ ΒΗΜΑ
