Τους τελευταίους καιρούς, και ιδιαίτερα μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης, παρατηρούμε ολοένα και εντονότερα τα σημάδια μιας σοβαρής κόπωσης που επιδρά ιδιαίτερα επάνω στο πολιτικό δυναμικό της χώρας.
Ενσυνείδητη ή όχι, παρατηρείται μία έντονη τάση αμφισβήτησης των μέτρων που έχουν ληφθεί κατά την τελευταία τριετία για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, καθώς και μία απτή επιθυμία ορισμένων μελών της Κυβέρνησης να αποδομήσουν, βήμα βήμα, σε μία λαϊκίστικη προσέγγιση, τις λίγες ουσιαστικές αλλαγές η μεταρρυθμίσεις που αποτόλμησαν οι προκάτοχοί τους για την ορθότερη λειτουργία του Κράτους και των Υπηρεσιών του.
Θα έλεγε κανείς, πώς διαφαίνεται πολλές φορές το γεγονός, μέσα και από τις διάφορες ενδοκυβερνητικές “μονομαχίες”, ότι δεν συνειδητοποιήσαμε ακόμα επαρκώς, τη σοβαρότατη κρίση που μας έπληξε και εξακολουθεί να ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία.
Σε αυτή τη λογική, ξεπερνάμε με ευκολία, τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο, όσο και σε αυτό των απλών πολιτών, τις πραγματικές αιτίες και ευθύνες. Αυτές εξακολουθούν στην πράξη να αποσιωπούνται, ενώ με τεράστια ευκολία χρεώνονται οι πάσης φύσεως “τρίτοι” και “ξένοι”το προπατορικό αμάρτημα της Ελλάδος, ακόμα και τα “καμώματα” της τελευταίας τριακονταπενταετίας.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα λυπηρό, είναι ότι τα πραγματικά θύματα αυτής της κρίσης, δηλαδή κυρίως οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι, ωθούνται μέσα από τη συνεχιζόμενη απόκρυψη της αλήθειας και
την οικοδόμηση νέων λανθασμένων προσεγγίσεων, να πιστεύουν ότι η αφορμή και η λύση της κρίσης βρίσκονται εκτός χώρας. Με τον τρόπο αυτό, ενισχύονται τα υποβόσκοντα, παραδοσιακά, ξενόφοβα συμπλέγματα, που γιγαντώνονται σε βάρος της αληθινής εικόνας της κατάστασης και της καταστροφικής διαδρομής της.
Αξίζει αναφοράς, ότι όλες οι άλλες μεσογειακές και μη χώρες της Ε.Ε. που υπέστησαν την κρίση και έσπευσαν να την αντιμετωπίσουν με τη λήψη διάφορων σοβαρών οικονομικών μέτρων, τα οποία περιλάμβαναν κατά περίπτωση και μνημόνια, αναγνώρισαν, κατά τη διαδικασία “ανάνηψης” των θεσμών και των οικονομιών τους, τις πραγματικές ευθύνες και τις άμεσες ανάγκες αναπροσαρμογών.
Επωφελήθηκαν λοιπόν οι χώρες αυτές, της παρουσιασθείσας επώδυνης “ευκαιρίας”, προκειμένου να προχωρήσουν, με τη βοήθεια της Ε.Ε., καθώς και άλλων φορέων, στις απαραίτητες δομικές αλλαγές , που θα συνέβαλαν στην αντιμετώπιση των ελλείψεων του παρελθόντος και στη θωράκιση της Πολιτείας από μελλοντικές εκτροπές.
Στη χώρα μας αντίθετα, δεν φαίνεται να τίθενται σε λειτουργία τα ίδια αντανακλαστικά. Σε κυβερνητικό επίπεδο, αντί να προσπαθούμε να μετατρέψουμε με σοβαρότητα και συνέπεια, μέσω της υιοθέτησης των κατάλληλων μακροπρόθεσμων μέτρων, το λανθασμένο σκηνικό του παρελθόντος, επιχειρούμε, με επιζήμια, δυσβάστακτα και επιπόλαια ημίμετρα, να ξεγελάσουμε εαυτούς.
Με λίγα λόγια, κοροϊδεύοντας τους “κουτόφραγκους”, αλλά και τους πολίτες αυτής της χώρας, αναζητείται με κάθε ευκαιρία, για αυτονόητες λαϊκίστικες αιτίες, ο τρόπος, με τον οποίο θα καταστεί δυνατή η “εικονική” επιστροφή, όσο το δυνατό ταχύτερα, στο αμαρτωλό και καταδικαστέο πρότυπο που μας οδήγησε στην οικονομική και θεσμική κρίση που βιώνουμε, ώστε να ικανοποιηθεί, με τα ψέματα, μία από χρόνια κακομαθημένη κοινωνική δομή.
Aς προστεθεί, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, με την σειρά της, μάχεται για την ταχύτερη δυνατή επιστροφή στις απορριπτέες παλαιές πρακτικές των “κατεστημένων” πελατειακών δεσμεύσεων, υποσχόμενη, με τεράστια ευκολία, την άρση όλων των οικονομικών μέτρων και μεταρρυθμίσεων που επέβαλε η κρίση και την άκριτη και άτακτη αποκατάσταση του φαύλου παρελθόντος.
* Ο Ι. Α. Ζέπος είναι Πρέσβυς ε.τ. και πρώην Γεν. Γραμματέας του Υπ. Εξωτερικών.
