Το πλούσιο θέαμα και τα πολλά γκολ του Μουντιάλ της Βραζιλίας κερδίζουν επί του παρόντος τους πάντες και τα πάντα. Μπρος στη χαρά της μπάλας τα πολιτικά πάθη υποχωρούν, η πολιτική δραστηριότητα πέφτει και ένα αίσθημα ιδιότυπης ανακωχής τείνει να επικρατήσει στη χώρα.
Της ποδοσφαιρικής ανάπαυλας θα ακολουθήσουν τα μπάνια του λαού και έτσι το καλοκαίρι θα κυλήσει σχετικά ομαλά, με τον λαό σχεδόν απέχοντα και μη διεκδικούντα, με εξαίρεση ίσως τις συμπαθείς καθαρίστριες και τους κακότροπους διοικητικούς των πανεπιστημίων στους οποίους ελάχιστοι συμπαραστέκονται.
Ωστόσο, παρά τη φαινομενική ανάπαυλα, η πολιτική βράζει, προετοιμαζόμενη για την επόμενη κρίσιμη περίοδο από τον Σεπτέμβριο ως τον προσεχή Μάρτιο.
Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αφού έριξε ορισμένα τροχιοδεικτικά πυρά προς τους ξένους δανειστές και εταίρους, έλαβε τα ανάλογα μηνύματα και δείχνει να επανέρχεται στον «ορθό δρόμο».
Οι πρώτες «ηρωικές» δηλώσεις της κυρίας Βούλτεψη κατά της τρόικας δεν επανελήφθησαν και πλέον το Μέγαρο Μαξίμου μεταδίδει συνέχεια, συνέπεια και σταθερότητα, υπόσχεται ικανοποίηση των προαπαιτουμένων και αυστηρή τήρηση του προγράμματος ως τη ρύθμιση του χρέους και ελπίζει ότι μέσω αυτής της διαδικασίας θα μπορέσει να εξασφαλίσει τη συγκέντρωση των 180 ψήφων της προεδρικής εκλογής.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση έπειτα από ένα διάλειμμα αντίστασης επιστρέφει στη γραμμή της ομαλότητας και της σταθερότητας αντιλαμβανόμενη πόσο μεγάλο είναι το ρίσκο ενδεχόμενης ρήξης με τους Ευρωπαίους και την τρόικα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα υπηρετηθεί από όλους η γραμμή αυτή και ιδιαιτέρως από τους νέους «παρεκκλίνοντες» υπουργούς, οι οποίοι νομίζουν πως ήρθε η ώρα να «σκίσουν» κι αυτοί το Μνημόνιο.
Οπως και να έχει, πάντως, οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν λάβει σήματα και μηνύματα ότι νέα ρύθμιση του χρέους χωρίς τήρηση των υπεσχημένων δεν υπάρχει.
Υπό αυτή την έννοια και στον βαθμό που δεν έχουμε εκπλήξεις, η κυβέρνηση είναι σχεδόν αναγκασμένη να περπατήσει την οδό του μαρτυρίου, με την ελπίδα να αναγνωρισθεί και να τιμηθεί η προσπάθειά της και τα πιθανά θετικά αποτελέσματα αυτής.
Επειδή όμως στην Ελλάδα αντιπαλεύουν αποχρώσεις του λαϊκισμού, η πλάστιγγα συνήθως γέρνει προς τη μεριά των αυθεντικών του λαϊκισμού.
Λογικά η κυβέρνηση όσο εφαρμόζει, έστω με το ζόρι, σκληρή πολιτική θα φθείρεται και θα δοκιμάζεται, ενώ οι αντίπαλοί της θα κερδίζουν.
Εκτός και αν στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσουν, όπως φαίνεται, οι εσωτερικές αντιθέσεις και ο λαός αντιληφθεί ότι η κυβερνησιμότητά του είναι αδύναμη και περιπετειώδης.
Στην περίπτωση αυτή η «αριστερή πρωτιά» μπορεί να αμφισβητηθεί, ο κατακερματισμός να εξελιχθεί σε μόνιμη κατάσταση και τότε πλέον να διαμορφωθούν οι συνθήκες για μια πραγματική ανασύσταση και ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος που θα ταυτισθεί με την αναγέννηση και ανασυγκρότηση της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
