H μείωση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών των Αθηνών είναι ένα δίκαιο μέτρο και αποτελεί επιτυχημένο στοίχημα για τον υπουργό Υποδομών κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του δούλεψε μεθοδικά για τη συγκεκριμένη αλλαγή.
Πρόκειται για τη διόρθωση μίας μεγάλης αδικίας, η οποία οφείλεται στην κακή διαπραγμάτευση που έκανε στα τέλη του 2010 η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ.
Τότε, υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, οι οποίοι -στη «γραμμή» των εισηγήσεων των συμβούλων του Δημοσίου- απαίτησαν τη ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών ως «αντίδοτο» για τα χρέη ύψους 2 δισ. του ΟΑΣΑ (έναν «καρπό» της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης), οι ιθύνοντες απέτυχαν να φέρουν κοινωνικά δίκαιο αποτέλεσμα και εκπόνησαν ένα πλάνο που ναι μεν συμμάζεψε τις δαπάνες, όμως έφερε το σύστημα των αστικών συγκοινωνιών στα όριά του.
Όπως και στο δημοσιονομικό, έτσι και στα μέσα μεταφοράς, το όποιο πλεόνασμα επετεύχθη άγαρμπα. Η αύξηση του εισιτηρίου μείωσε τα έσοδα και έδιωξε πελάτες.
«Το 2009 το σύστημα είχε μείωση εσόδων άνω του 10%, παρά την αύξηση της τιμής του κομίστρου το 2008, η οποία δεν οδήγησε πάντως σε μεγαλύτερες εισπράξεις διότι υπήρχε αδυναμία ελέγχου» μου έλεγε τότε ο πρόσφατα αδικοχαμένος Μαθιός Καρλαύτης.
«Η αύξηση του εισιτηρίου κατά 40% καθιστά το ΙΧ ανταγωνιστικό στα ΜΜΜ για αποστάσεις έως και 5 χιλιόμετρα. Αυτό θα προκαλέσει τεράστια ζημιά. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει σήμερα είναι να στραφεί ο κόσμος στο ΙΧ σε εποχές κρίσης» σημείωνε.
Τριάμισι χρόνια από την ψήφιση του «νόμου Ρέππα», που λειτούργησε ως «μαμή» για το κίνημα «δεν πληρώνω», το οποίο -βοηθούσης της Αριστεράς- απαξίωσε το πλέον σύγχρονο μετρό της Ευρώπης στα μάτια του επιβατικού κοινού, η μείωση του κομίστρου έρχεται ως επιβράβευση για την πλειονότητα των καλών και πιστών πελατών των μέσων μεταφοράς.
Το πιθανότερο είναι, μάλιστα, οι προσδοκίες του υπουργείου για αύξηση των πωλήσεων, χάρη στη μείωση των κομίστρων, να επιβεβαιωθούν.
Ωστόσο, πρόκειται απλά για μία αρχή. Χρειάζεται τιτάνιο έργο, ακριβής σχεδιασμός, πίστωση χρόνου και πολλή δουλειά, την οποία ουδείς δικαιούται να διακόψει, ούτως ώστε οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας να αρχίσουν να θυμίζουν ευρωπαϊκή χώρα.
Γιατί μόνο Ασία θυμίζουν συρμοί και οχήματα εκατομμυρίων ευρώ, που ναι μεν κλιματίζονται, αλλά το air condition δεν δουλεύει, αφού ο κάθε πικραμένος ανοίγει το παράθυρο και ουδείς τον ενοχλεί καλοκαιριάτικα.
Η μείωση των εισιτηρίων, όπως και η πολυπόθητη μείωση της φορολογίας, πρέπει να είναι το ξεκίνημα. Και όποιος πιστεύει το αντίθετο, ότι δηλαδή μία στοιχειώδης ελάφρυνση των πολιτών αρκεί και πως η ζωή συνεχίζεται, διότι «c’est bon pour l’Orient», πλανάται πλάνην οικτράν και θα το μετανιώσει πικρά από τους πολλαπλά απογοητευμένους πολίτες.
