Πλην δύο εξαιρέσεων, του Γκίκα Χαρδούβελη στο υπουργείο Οικονομικών και του Κώστα Τασούλα στο υπουργείο Πολιτισμού, πρώτη φορά ένας ανασχηματισμός οδήγησε σε υπουργικούς θώκους τόσους κομπάρσους των καναλιών με αμφιλεγόμενη σοβαρότητα και ασήμαντη διαχειριστική επάρκεια. Δεν είναι όμως αυτή η αιτία που κλυδωνίζεται το success story. Η αιτία είναι η οικονομία.
Ο Πρωθυπουργός δεν αποκλείεται να εξασφαλίσει την προεδρική πλειοψηφία των 180 και να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές, αλλά η νέα αναδιάρθρωση του χρέους θα είναι τέτοια που δεν θα αναιρέσει την ανάγκη για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 4%-5% του ΑΕΠ για την πενταετία 2015-2020.
Αυτό σημαίνει ότι για να μειωθεί το χρέος, μια μόνιμη φορολογική επιδρομή «τύπου Θεοχάρη» θα εφαρμοστεί επάνω σε μια κατεστραμμένη οικονομία. Μια τόσο έντονα περιοριστική πολιτική συγκρούεται ευθέως με τον παράλληλο στόχο, που είναι η επίτευξη ρυθμών ανάπτυξης 3%-4%. Κατά συνέπεια, υπάρχει κίνδυνος η στασιμότητα και η ανεργία να μονιμοποιηθούν, να κολλήσει η οικονομία στον «πάτο» και τα κόκκινα δάνεια να συνεχίσουν να αυξάνονται εξανεμίζοντας μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο τις πρόσφατες «πανηγυρικές» ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Υστερα από μια τετραετή εμπειρία διαχείρισης κρίσης από τις ελληνικές κυβερνήσεις και τις ευρωπαϊκές Αρχές, όλοι είμαστε πεπεισμένοι ότι το ευρωπαϊκό ιερατείο πάντοτε θα βρίσκει «λύσεις» για τα χρηματοδοτικά κενά ή για τις «τρύπες» στις τράπεζες. Θα είναι οι γνωστές λύσεις που προφυλάσσουν άξονες συμφερόντων του 1% αφήνοντας εκτεθειμένο το 99% των πολιτών, λύσεις που διαφημίζονται υπερβολικά, αλλά που τελικά απλώς αποτρέπουν την έκρηξη αφήνοντας άθικτο το πρόβλημα. Και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει μέχρι κάποια ελληνική κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει ότι οφείλει να εκφράσει τη δημοκρατική πλειοψηφία, να τεκμηριώσει τη διεκδίκηση των αυτονόητων και να εκπέμψει ένα σαφές στίγμα για το τι είναι και τι θέλει η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
