Η πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ

«Αν κάποιοι πιστεύουν, ελπίζουν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζοντας την εξουσία θα απομακρυνθεί από τις θέσεις, τις ιδέες, την ιστορία, το ήθος, τον ριζοσπαστισμό, την πολιτική του, πολύ σύντομα θα απογοητευτούν» διακήρυξε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του προς τους βουλευτές του. Κλασικός ωραιοπαθής λόγος της Αριστεράς –και όχι μόνο –που ανατρέχει πάντα στη συνέπεια, στο ήθος, στην αγωνιστικότητά της όταν θέλει να εξωραΐσει και να συγκαλύψει τις πολιτικές στροφές της.

Το αν και πόση στροφή στον ρεαλισμό επιχειρεί ο κ. Τσίπρας, όπως διαφαίνεται, θα αποδειχθεί στην πράξη, και πολύ σύντομα. Οι ενδείξεις υπάρχουν και πληθαίνουν καθημερινά. Πέρα όμως από τις όποιες πολιτικές πιρουέτες, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει να δούμε κάποια στιγμή πώς αντιλαμβάνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τις συνεχείς αναφορές στις ιδέες και στην ιστορία της Αριστεράς. Πανηγυρίζουν –και δικαίως –γιατί για πρώτη φορά ένα κόμμα της Αριστεράς κατέκτησε την πρώτη θέση στις εκλογές. Είναι καιρός λοιπόν να μας πουν σε ποιαν ακριβώς παράδοση της Αριστεράς εντάσσονται, ποιες ιδέες της διεκδικούν και ποιες απορρίπτουν.

Η ιστορία της Αριστεράς ούτε ευθύγραμμη είναι ούτε δικαιωμένη εξ ορισμού. Εμπεριέχει πολλά τραύματα, πολλά λάθη και πολλά μελανά σημεία. Ακόμα χειρότερο, όλα τα εφαρμοσμένα μοντέλα της είτε κατέρρευσαν είτε επιβιώνουν καταπατώντας κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας. Ενα κόμμα της Αριστεράς, που διεκδικεί σήμερα την εξουσία σε μια χώρα που θέλει να μετέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αν θέλει να πείσει για τις ιδέες και το ήθος του, οφείλει να αναμετρηθεί και με το παρελθόν του. Οσο κι αν μια τέτοια συζήτηση μπορεί να προκαλέσει εσωτερικούς διχασμούς, συγκρούσεις που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν ή παλιές εχθρότητες.

Είτε βολεύει είτε όχι την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει κάποια στιγμή να επιλέξει αν θα συμπορευθεί με έναν κόσμο δυνατοτήτων ή έναν κόσμο χρεοκοπιών. Να αναμετρηθεί με την κομμουνιστική παράδοση του υπαρκτού και να αποφασίσει αν είναι οριστικά χρεοκοπημένη όπως και τα κακέκτυπα αντίγραφα τύπου Τσάβες που ως χθες υμνούσε. Να ξεκαθαρίσει αν η διαρκής υμνολογία στον κινηματικό ριζοσπαστισμό δεν συνεπάγεται απεμπόληση βασικών δημοκρατικών θεσμών και κατακτήσεων.

Η Αριστερά πριν αποφασίσει να αλλάξει τη χώρα, οφείλει να αλλάξει τον εαυτό της, να απαλλαγεί από τις χρόνιες παθογένειές της, αν πραγματικά διεκδικεί να οικοδομήσει μια νέα πολιτική τάξη. Ο πολιτικός, έγραφε ο Γκράμσι, είναι ένας δημιουργός, ένας διεγέρτης επιθυμιών, που δεν δημιουργεί όμως από το μηδέν, ούτε κινείται στο θολό κενό των επιθυμιών και των ονείρων του. Στηρίζεται στην αληθινή πραγματικότητα που δεν είναι κάτι στατικό, αλλά μια αέναη κίνηση, μια διαρκής αλλαγή ισορροπιών. Και δεν επαναπαύεται, θα προσθέταμε, σε μια κατασκευασμένη στα μέτρα του πραγματικότητα και μυθολογία, που καταρρέει μετά την πρώτη πραγματική σύγκρουση με τα προβλήματα…