Ραντεβού τον Οκτώβρη

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι περίπου προφανής και σχεδόν αυτονόητη:

Ως εκ τούτου, θα επισπεύσει την εκλογή για τον Οκτώβριο και δεν θα αφήσει την αβεβαιότητα να σέρνεται έως τον επόμενο Μάρτιο –το Σύνταγμα το επιτρέπει…

Τότε είτε θα καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο και θα πάρει στα χέρια της τον απόλυτο έλεγχο των εξελίξεων, είτε δεν θα καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο και θα πάμε σε εκλογές αρχές ή μέσα Νοεμβρίου.

Πολλοί εκτιμούν άλλωστε πως κάλπες τον Νοέμβριο είναι θεωρητικά ευνοϊκότερες για μια κυβέρνηση από εκλογές τον Μάρτιο, όταν θα έχει μεσολαβήσει ένα πεντάμηνο πολιτικής αβεβαιότητας, πετρελαίου θέρμανσης και εκκαθαριστικών.

Για να ολοκληρωθεί ο χειρισμός αυτός χρειάζεται όμως να ισχύσουν τρεις προϋποθέσεις.

Πρώτον, να συνεχίσει η βελτίωση των οικονομικών μεγεθών και της ψυχολογίας των ανθρώπων, ιδίως μετά από ένα τουριστικό καλοκαίρι που προαγγέλλεται ιδιαίτερα θετικό.

Η κυβέρνηση έχει ανάγκη να εμπεδώσει το επιχείρημα περί «εξόδου από το Μνημόνιο» πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το πέτυχε στις ευρωεκλογές –όταν όλες οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν πως η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών εξακολουθεί να πιστεύει πως τελικώς νέο Μνημόνιο θα υπάρξει παρά τις διαβεβαιώσεις του Αντ. Σαμαρά και του Ευ. Βενιζέλου.

Δεύτερον, να μην προκύψει κάποια εμπλοκή με τους δανειστές.

Ούτως ή άλλως, η γενικότερη διαπραγμάτευση για το χρέος ή το «νέο Μνημόνιο» πρέπει να περιμένει τα stress tests των τραπεζών που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο. Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι δεν θα ξεκινήσει νωρίτερα από τον Νοέμβριο και δεν θα ολοκληρωθεί πριν από τον Μάρτιο.

Και επειδή όποια λύση τελικώς προκύψει θα εξαρτηθεί τα μέγιστα από τη «φάτσα του πελάτη» που θα βρουν απέναντί τους οι ευρωπαίοι εταίροι, ίσως να μην τους φανεί καθόλου δυσάρεστο ένα εκλογικό ξεκαθάρισμα προτού αρχίσει η διαπραγμάτευση.

Τρίτον, να φορτωθεί η αντιπολίτευση το κόστος του αδιεξόδου, της προσφυγής στις κάλπες και της πολιτικής αστάθειας που θα απειλεί τη χώρα.

Ετσι και για άλλη μια φορά τα κόμματα της συγκυβέρνησης θα μπορέσουν να πάνε στις εκλογές με τον μανδύα της σταθερότητας και της υπευθυνότητας.

Υποψιάζομαι ότι δεν θα δυσκολευτούν. Ηδη η αντιπολίτευση προσφέρεται εθελοντικά να αναλάβει την ευθύνη των εκλογών.

Πράγμα που μας οδηγεί στο επόμενο ερώτημα. Αν η στρατηγική της κυβέρνησης είναι τόσο προφανής και αυτονόητη, ποια είναι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί επιδιώκει με τόσο φανατισμό μια εκλογική αναμέτρηση για την οποία δεν είναι βέβαιος ούτε ότι θα κερδίσει, ούτε ότι θα μπορέσει να κυβερνήσει ακόμη κι αν κερδίσει;

Οπως όλα δείχνουν, οι μόνοι πιθανοί κυβερνητικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ (η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ) πολύ δύσκολα θα ξαναβρεθούν στη μετεκλογική Βουλή.

Η απάντηση νομίζω ότι είναι εξαιρετικά απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ρισκάρει και βιάζεται επειδή εκτιμά ότι ο χρόνος τρέχει σε βάρος του ή, για να είμαι ακριβής, τρέχει σε βάρος της «κινηματικής τακτικής» που έχει επιλέξει.

Είναι προφανές πως όσο σταθεροποιείται η κατάσταση, όσο ανακάμπτει η οικονομία (ή έτσι δείχνει…) και όσο ανασυγκροτείται το αστικό σύστημα της χώρας από τη θύελλα του Μνημονίου, οι πιθανότητες του ΣΥΡΙΖΑ να «ανατρέψει» με έφοδο τους πάντες και τα πάντα μειώνονται δραστικά.

Σε συνθήκες σταθερότητας, το παιχνίδι της εξουσίας περιπλέκεται και μεταφέρεται σε πεδία που δεν είναι ούτε οικεία ούτε φιλικά για αυτού του τύπου την Αριστερά.

Γι’ αυτό βιάζονται. Χωρίς να ξέρουν αν θα κερδίσουν. Ξέροντας όμως με σιγουριά πως αν δεν βιαστούν, θα χάσουν.

Ενας σύγχρονος Τσιριμώκος

Πληροφορήθηκα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι «κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα προθυμοποιηθεί να υποδυθεί τον σύγχρονο Τσιριμώκο της αυλής των Μνημονίων».