Εναν αιώνα αργότερα η Ιστορία έρχεται να εκδικηθεί για την ιμπεριαλιστική συμπεριφορά των Αγγλογάλλων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι, τη στιγμή που κατέρρεε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χάραξαν αυθαίρετα και με βάση τα δικά τους συμφέροντα τα σύνορα των νέων κρατών στη Μέση Ανατολή, αγνοώντας τις έντονες θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές της εύφλεκτης αυτής περιοχής.
Ετσι σήμερα, με τη δύναμη των όπλων και του θρησκευτικού φανατισμού, οι ακραίοι ισλαμιστές μαχητές (παρακλάδια της Αλ Κάιντα) τινάζουν στον αέρα τα παλαιά σύνορα στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν ένα νέο Χαλιφάτο. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα μιας αμήχανης υπερδύναμης, η οποία βλέπει να έχει καταρρεύσει πλήρως η πολιτική της, μετά τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ το 2003, η οποία είχε ακριβώς ως στόχο την εξουδετέρωση αυτών των εξτρεμιστών, για την αποτροπή μιας νέας 11ης Σεπτεμβρίου.
Δέκα χρόνια αργότερα και αφού εκτελέστηκε ο σουνίτης Σαντάμ (ο οποίος ούτε χημικά όπλα διέθετε ούτε είχε καμία σχέση με τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα) το Ιράκ, υπό την ηγεσία του φιλοαμερικανού σιίτη Αλ Μαλίκι, έχοντας προκαλέσει την οργή της σουνιτικής μειοψηφίας με την καταπιεστική πολιτική του, άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση των εξτρεμιστών σουνιτών μαχητών του Ισλάμ, οι οποίοι ελέγχουν τώρα τη μεγαλύτερη περιοχή της χώρας, καταργώντας de facto τα σύνορα με τη Συρία, όπου άλλο παρακλάδι της Αλ Κάιντα ελέγχει τα πράγματα.
Ετσι συμβαίνει το παράδοξο ο αιμοσταγής πρόεδρος της Συρίας Ασαντ (ο οποίος μόλις επανεξελέγη με τις γνωστές δημοκρατικές διαδικασίες και τον οποίο θέλουν να ρίξουν οι Αμερικανοί) να βρίσκεται ουσιαστικά στην ίδια πλευρά με αυτούς, στην κοινή προσπάθεια για την καταπολέμηση των εξτρεμιστών μαχητών. Μύλος, δηλαδή, όπου έρχεται να προστεθεί η πλήρης επικράτηση των Κούρδων στην πλούσια σε πετρέλαια περιοχή του Κιρκούκ, προκαλώντας έτσι την ανησυχία της γειτονικής Τουρκίας.
Μετά και τα γεγονότα στην Ουκρανία, είναι προφανές ότι στήνεται στην ευρύτερη περιοχή μας ένα επικίνδυνο σκηνικό αστάθειας, καθώς επίκειται και η πλήρης επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, μετά την προσεχή αποχώρηση των Αμερικανών. Τη διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνουν η έντονη εσωτερική αναταραχή στην Τουρκία, το αδιέξοδο στο Παλαιστινιακό, η επάνοδος της Αιγύπτου σε στρατιωτικό καθεστώς και το συνεχιζόμενο χάος στη Λιβύη, τα οποία σηματοδοτούν όχι μόνο τη λήξη της περίφημης Αραβικής Ανοιξης, αλλά και την πλήρη χρεοκοπία της πολιτικής της Δύσης. Και το ερώτημα είναι αν έφθασε επιτέλους η στιγμή να αντιληφθούν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα ότι πρέπει να ξεφύγουν από τα στενά όρια της κομματικής αντιδικίας για να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεννόησης για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και την επιτακτική ενίσχυση του διεθνούς ρόλου της τις δύσκολες αυτές στιγμές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
