Αν υπάρχουν δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά της νέας κυβέρνησης, είναι, δυστυχώς, τα εξής: πρώτον, στο ένα σκέλος της αυτή κάθε άλλο παρά νέα είναι και, δεύτερον, εκεί όπου πράγματι είναι νέα, αυτό, πως να το κάνουμε, συνοδεύεται από και μία εντυπωσιακή πτώση του επιπέδου του μεγαλύτερο τμήματος του νεοεισερχόμενου δυναμικού της.
Οι παλιοί υπουργοί που για μία ακόμη φορά ανακυκλώνονται δεν αποτελούν έκπληξη – έκπληξη φυσικά, και μάλιστα διαχρονική, αποτελεί το γεγονός ότι τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα και το γύρω τους σύστημα εξακολουθούν και επιβιώνουν ακόμα βγάζοντας για μία ακόμα φορά από το μανίκι τα ίδια και τα ίδια κουρασμένα πρόσωπα, τα περισσότερα εκ των οποίων κυριαρχούσαν στο πολιτικό στερέωμα πολύ πριν την χρεοκοπία της χώρας και είναι συνδεδεμένα, με την ευρεία ένννοια, μαζί της…
Ομως οι νέοι υπουργοί και υφυπουργοί; Εκεί, τι γίνεται; Κι εκείνοι με μία έννοια είναι τμήμα του παλιού κόσμου στον οποίο και αναπτύχθηκαν με τους κανόνες και τις μεθόδους του, αλλά, τουλάχιστον, δεν έχουν ασκήσει διοίκηση. Ομως, αν δει κανείς προσεκτικά, όσο αντικειμενικά αυτό είναι δυνατόν να συμβεί, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει ότι το νεοεισερχόμενο κυβερνητικό δυναμικό μακράν απέχει, στο μεγαλύτερο μέρος του, των προδιαγραφών που θα έπρεπε να συνοδεύουν τέτοιες θέσεις ευθύνης, ειδικά σε τόσο δύσκολες στιγμές.
Δεν είναι ζήτημα ονομάτων, δεν είναι προσωπικό το θέμα, ούτε και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο. Είναι ζήτημα συνολικής πτώσης των “προδιαγραφών”, κάτι που φυσικά, στο τέλος τέλος δεν είναι ούτε παράδοξο: αυτή η καθοδική πορεία έχει ήδη από καιρό προετοιμαστεί με σειρά προσώπων στην ίδια κατεύθυνση της κλίμακας και, κυρίως, ταιριάζει πολύ περισσότερο σε μία κυβέρνηση η οποία δεν διαθέτει πραγματική εξουσία, όπως η σημερινή. Τελικά, το αντίθετο θα προκαλούσε έκπληξη: το να δει κανείς σημαντικούς ανθρώπους να θέλουν να στελεχώσουν τις τάξεις της. Ναι, αυτό, θα ήταν έκπληξη…
Θα πάμε λοιπόν με αυτούς: με το πολύ παλιό που ανακυκλώνεται διαρκώς και με το δήθεν νέο που όμως βρίσκεται όλο και πιο χαμηλά. Θα πάμε έτσι μέχρι την επόμενη στροφή, που, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να αργήσει. Κι εκεί, βλέπουμε…
