Οπως συμβαίνει μετά από κάθε ανασχηματισμό (ή… «αναδόμηση» επί το παπανδρεικότερον), η Αθήνα είναι και πάλι γεμάτη από «αδικημένους» υπουργούς που γκρινιάζουν δεξιά και αριστερά επειδή το έργο τους δεν εκτιμήθηκε, ενώ εκείνοι τα έδωσαν όλα για την κυβέρνηση, το πρωθυπουργό και το κόμμα.
Υπάρχουν ευτυχώς και εκείνοι που δεν γκρινιάζουν με αυτό τον τρόπο, κρατώντας μια πιο αξιοπρεπή στάση: όμως, πρόκειται περί μειοψηφείας.
Οι περισσότεροι είναι «αναντικατάστατοι» που την τελευταία στιγμή τους «φέρθηκαν απαράδεκτα», τους «θυσίασαν» και δεν αντάμοιψαν τα όσα έχουν κάνει γι αυτό τον τόπο…
Σε αυτή τη θλιβερή κατηγορία, πρέπει να προστεθεί και μία άλλη: εκείνων που περίμεναν ότι θα «αναγνωριστούν» αλλά, τελικά, το τηλεφώνημα δεν έφτασε ποτέ στη συσκευή τους…
Ισως να είναι σκληρό, όμως, κάποιος πρέπει να πει σε όλους αυτούς τους αδικημένους γίγαντες της πολιτικής ότι σαν κι αυτούς έχουν περάσει κι έχουν περάσει. Εκατοντάδες, αν όχι όχι χιλιάδες, άλλοι είναι εκείνοι που… «αδικήθηκαν» με τον ίδιο τρόπο πριν από αυτούς, ενώ αμέτρητοι είναι εκείνοι που θα τους ακολουθήσουν στην ίδια οδό των πικρών δακρύων της «αγνωμοσύνης»…
Ας συνέλθουν επιτέλους: η ζωή ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει μαζί τους. Ας σταματήσουν να περιφέρουν τη θλίψη τους στην Αθήνα κι ας αντιληφθούν ότι τα δημόσια αξιώματα δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι, «ιδιοκτησία» κανενός. Και ότι ακριβώς επειδή αυτός ο νόμος δια μακρόν παραβιάστηκε φτάσαμε στα σημερινά μας χάλια.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με τα κλάματα αυτών των πικραμένων «μορφών» της δημόσιας ζωής.
Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν κι εκείνοι κι εμείς…
