Θρηνούν τώρα, εκ νέου, οι Αμερικανοί, ανάβουν κεράκια στη μνήμη των αδικοχαμένων και καταρρέουν μπροστά στις κάμερες. Μόλις όμως ξεχαστεί και αυτό το δράμα και όταν τεθεί εκ νέου το θέμα του περιορισμού της οπλοκατοχής, χιλιάδες θα είναι εκείνοι που θα επιδείξουν με υπερηφάνεια τις καραμπίνες και τα πιστόλια τους, έτοιμοι να πυροβολήσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, καθώς ισχυρίζονται ότι το δικαίωμά τους να κατέχουν όπλο είναι ριζωμένο στην κουλτούρα τους –κουλτούρα έχουν βαφτίσει την απληστία-παντοδυναμία της βιομηχανίας όπλων.
Σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνθηκε ξανά ο Μπαράκ Ομπάμα, ο μοναδικός πρόεδρος των ΗΠΑ που προσπαθεί με τόση επιμονή να αλλάξει τη νομοθεσία και να προφυλάξει τους αθώους από τις σφαίρες των παρανοημένων, δηλώνοντας απογοητευμένος, αγανακτισμένος και τρομαγμένος «ως Αμερικανός και ως γονιός» και συμπληρώνοντας: «Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε, καμία άλλη χώρα δεν θα ανεχόταν κάθε εβδομάδα πυροβολισμούς σε σχολεία».
Είναι, ό,τι και να λέμε, εντυπωσιακό να παρατηρείς πόσο αδύναμος και ανίσχυρος είναι μπροστά στους παντοδύναμους εμπόρους όπλων! Είναι και η (εκ νέου) επιβεβαίωση μιας τρομακτικής υποψίας: ότι άλλος καλείται πλανητάρχης, άλλοι κάνουν κουμάντο. Οχι μόνο στις ΗΠΑ.
