Μόνος θεσμός ο λαός…

Αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας η ιστορία της παραίτησης του κ. Θεοχάρη από τη θέση του γενικού γραμματέα Εσόδων. Υποτίθεται ότι η πολιτική ηγεσία είχε αντιληφθεί ότι οι κατά καιρούς επιλογές διαφόρων κομματικοδίαιτων παραγοντίσκων στην ιδιαίτερα ευαίσθητη αυτή θέση είχαν συμβάλει τα μέγιστα στην αποδιοργάνωση του ζωτικού αυτού μηχανισμού για τα δημόσια έσοδα. Υποτίθεται ότι η καταπολέμηση της μάστιγας της φοροδιαφυγής αποτελούσε και αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης. Κι όμως πριν αλέκτορα φωνήσαι, μόλις άρχισαν να σφίγγουν λίγο τα λουριά και να διαμαρτύρονται οι συνήθεις ύποπτοι, πάνε και οι δεσμεύσεις, πάνε και οι συμφωνίες με την τρόικα και τους δανειστές, και αναγκάζεται ο κ. Θεοχάρης να πάει σπίτι του. Προς δόξαν φυσικά της αξιοκρατίας, της συνέπειας και της αξιοπιστίας των κυβερνητικών εξαγγελιών.

Για πρώτη φορά καθιερώθηκαν, έπειτα από απαίτηση των δανειστών μας, συγκεκριμένα κριτήρια για την κάλυψη της κομβικής αυτής θέσης, ενώ θεσμοθετήθηκε πενταετής θητεία για να μην έχουμε τους γνωστούς διορισμούς ημετέρων κάθε φορά που αλλάζει ένας υπουργός. Ολα αυτά διαγράφηκαν εν μια νυκτί μήπως και περιοριστεί η γκρίνια της χαμένης εκλογικής βάσης της ΝΔ. Δεν μας είπαν αν ο κ. Θεοχάρης ανταποκρίθηκε στα καθήκοντα που του ανατέθηκαν, δεν μας είπαν αν έχει πετύχει ή αποτύχει στον τομέα της φοροδιαφυγής, που ήταν ο κύριος στόχος του. Βρήκαν απλώς ένα εύκολο εξιλαστήριο θύμα, που θεωρούν ότι μπορεί να πληρώσει για λογαριασμό τους το πολιτικό κόστος της δυσβάστακτης πράγματι υπερφορολόγησης.

Μόνο που ο κάθε γραμματέας δεν νομοθετεί, υποχρεούται όμως να εφαρμόζει πλήρως τους νόμους, χωρίς να σκέφτεται κάθε φορά το πολιτικό κόστος. Οπως είναι υποχρεωμένο να κάνει το ίδιο κάθε σοβαρό στέλεχος της δημόσιας διοίκησης, που οφείλει να αγνοεί τα ρουσφέτια των υπουργών και να μην υποκύπτει στις απαιτήσεις των κάθε λογής καρχαριών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Αν θέλουμε φυσικά να γίνουμε κάποτε ευνομούμενο κράτος και να μην παραμείνουμε μια βαλκανική μπανανία.

Μπορεί να έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω στην Ελλάδα λόγω της κρίσης, όμως οι… υποθήκες του φαύλου παρελθόντος εξακολουθούν να επιβιώνουν. Μόνος θεσμός ο λαός, είχε διακηρύξει πριν από κάμποσα χρόνια ο Α. Παπανδρέου. Εναν θεσμό σοβαρό πήγαμε να φτιάξουμε, αλλά μόλις η κάλπη έστειλε το μήνυμά της η ηγεσία της κυβέρνησης έσπευσε ασμένως να το ερμηνεύσει κατά το δοκούν… Αλλωστε έχει δώσει ποικίλα δείγματα γραφής με τους διορισμούς των «δικών μας παιδιών» σε οργανισμούς, γραμματείες και κάθε λογής κρατικές υπηρεσίες.

Δυστυχώς το μήνυμα της καρατόμησης του κ. Θεοχάρη είναι κάτι παραπάνω από σαφές. Η κυβέρνηση και τα κόμματα εξακολουθούν να θεωρούν την κρατική μηχανή μαγαζάκι τους και τα στελέχη της υποτακτικούς τους. Οποιος δεν συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις τους, όποιος δεν υποκύπτει στις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητές τους, δεν μπορεί και να επιβιώσει. Ολα τ’ άλλα είναι μεγάλα λόγια και φτηνές υποσχέσεις που δεν πείθουν πια ούτε αυτούς που θέλουν να πειστούν…