Και όμως γυρίζει!..

Τετάρτη και Πέμπτη, η Ανγκελα Μέρκελ δεν ήταν όπως συνήθως η «σταρ των Βρυξελλών».

Την παράσταση είχε κλέψει ο Μπαράκ Ομπάμα που έφτασε στο G7 κάτω από ασταμάτητη βροχή και με πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.

Δεν ξέρω αν ήταν σημαδιακό. Διότι το ευρωπαϊκό άστρο της καγκελαρίου λάμπει γενικότερα λίγο χλωμό τον τελευταίο καιρό.

Την περασμένη εβδομάδα, στη συνέντευξη Τύπου μετά το άτυπο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το σύνολο σχεδόν των δημοσιογράφων αντιμετώπισε επιθετικά τη στάση της στις διαβουλεύσεις για τον πρόεδρο της Κομισιόν. Η ίδια έδειξε αιφνιδιασμένη και αμήχανη.

Την επομένη τη σκυτάλη των αντιδράσεων πήρε ο γερμανικός Τύπος αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες εταίροι στο Βερολίνο.

Σε σημείο που η Καγκελαρία χρησιμοποίησε μιαν άσχετη πολιτική ομιλία της για να παρεισφρήσει (και να διαφημίσει…) τη διαβεβαίωση ότι στηρίζει ανεπιφύλακτα την υποψηφιότητα του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Οι προσεκτικοί παρατηρητές σημείωσαν ότι είναι η τρίτη συνεχόμενη κωλοτούμπα της Μέρκελ στο ίδιο θέμα.

Στην αρχή δεν ήθελε να υπάρξουν υποψήφιοι για την προεδρία της Επιτροπής στις ευρωεκλογές και γι’ αυτό το Λαϊκό Κόμμα καθυστέρησε τόσο να επιλέξει. Υποχώρησε.

Υστερα δεν ήθελε την υποψηφιότητα του Γιούνκερ. Υποχώρησε και εκεί.

Στη συνέχεια θεωρούσε ότι αυτές οι υποψηφιότητες δεν είναι δεσμευτικές και πρόκρινε μια διαδικασία διαβουλεύσεων μεταξύ των κυβερνήσεων ερήμην του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του εκλογικού αποτελέσματος.

Και σε αυτό έκανε πίσω.

Απόδειξη μιας γενικότερης δυναμικής που πάει να διαμορφωθεί απέναντι στη γερμανική ακινησία.

Αλλά και μιας αίσθησης ρεαλισμού που επιτρέπει στην καγκελάριο να πηδάει στο τρένο έστω την τελευταία στιγμή.

Δυναμική; Ναι. Δεν ξέρω αν η Ευρώπη αλλάζει αλλά σίγουρα γυρίζει.

Το καμπανάκι των ευρωεκλογών ακούστηκε περίπου σαν σειρήνα. Από τον Φάρατζ και τη Χρυσή Αυγή ως τη Λεπέν, τον Πέπε Γκρίλο και τον Τσίπρα, μπορεί οι αγγελιοφόροι να είναι ετερόκλητοι αλλά το μήνυμα είναι κοινό: το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει επικίνδυνα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η αναμφισβήτητη διαπίστωση επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Και ότι η Μέρκελ θα επιμείνει ενδεχομένως στη δική της.

Αλλά δεν είναι πια τόσο απλό.

Για τον πρόεδρο της Επιτροπής, ας πούμε, αρκεί μια ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο και χρειάζεται μια απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Κανείς από μόνος του δεν μπορεί να μπλοκάρει την επιλογή –ρωτήστε και τον Ντέιβιντ Κάμερον που πασχίζει να αντικρούσει κάθε «φεντεραλιστή» υποψήφιο…

Υστερα θα είναι δύσκολο ακόμη και για τη Μέρκελ να «κάψει» όλους τους υποψηφίους της κάλπης για να βγάλει από το μανίκι κάποιον κρυφό εκλεκτό που να τον δεχθεί και το Κοινοβούλιο.

Ο κίνδυνος να παραλύσουν τα πάντα είναι μεγάλος.

Στο οικονομικό πεδίο, η «γερμανική ορθοδοξία» αμφισβητείται πλέον τόσο έντονα και από τόσο πολλούς ώστε ο Μάριο Ντράγκι φαίνεται έτοιμος να προχωρήσει σταδιακά σε μια νομισματική πολιτική που θα σηκώσει όρθιες τις τρίχες στo κεφάλι της Bundesbank.

Παρά τη Μέρκελ;

Πολλοί εκτιμούν ότι η καγκελάριος θα καταφύγει στην προσφιλή τακτική της να συμπεριφέρεται σαν να μην αλλάζει τη στιγμή που θα αφήνει να αλλάζουν όσα δεν μπορούν να μείνουν ίδια.

Κάπως έτσι έχει συμπεριφερθεί από την αρχή της κρίσης: μετακινείται πάντα όταν δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, με αποτέλεσμα να μετακινείται μόνο καθυστερημένα.

Ασφαλώς δεν τρέφονται ψευδαισθήσεις.

Η ωμή αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει σήμερα στην Ευρώπη χωρίς τη σύμπραξη της Γερμανίας –κάτι που δυσκολεύονται να αντιληφθούν ο Τσίπρας και οι ομοϊδεάτες του…

Ακόμη κι έτσι όμως η Ευρώπη ψάχνει και ψάχνεται. Αναζητεί. Αμφισβητεί πολλά από τα προηγούμενα δεδομένα.

Με άλλα λόγια, γυρίζει. Θα δούμε αν θα καταφέρει και να αλλάξει.