Από τη μια πλευρά, η ίδια η κυβέρνηση έχει αυτοπαγιδευθεί στη θεωρία των πρωτογενών πλεονασμάτων. Θεωρία την οποία δυστυχώς οι σημερινοί κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες έχουν αναγάγει σε νέα «θρησκεία». Δεν κατανοούν ότι έτσι έχουν πέσει στην ίδια την παγίδα που τους έστησε η Μέρκελ και το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο που αρνείται να πληρώσει το κόστος διατήρησης του ευρώ και του δικού τους «οικονομικού θαύματος».
Στον κόσμο των πρωτογενών πλεονασμάτων, δεν είναι δυνατόν να ζητάς νέα δάνεια για κάλυψη δημοσιονομικών ελλειμμάτων ούτε από τους επίσημους πιστωτές ούτε και από τις ιδιωτικές κεφαλαιαγορές. Τα μόνα δάνεια που μπορούν να σου χορηγήσουν, εάν το θελήσουν, είναι για να πληρώσεις το υπόλοιπο των τόκων που απομένουν μετά τη διάθεση του ποσού που σου περισσεύει εάν από τα φορολογικά έσοδα αφαιρέσεις τις δημόσιες δαπάνες, και για να αναχρηματοδοτήσεις τα δικά τους δάνεια ή ομόλογα που λήγουν.
Αυτό, όμως, σημαίνει ότι πρέπει εσωτερικά οι φόροι και τα άλλα έσοδα του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των πόρων από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός βεβαίως δανείων, να είναι επαρκή να καλύψουν μισθούς, συντάξεις καταναλωτικές δαπάνες του κράτους καθώς και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Και ακόμη, να αφήσουν ένα πολύ μεγάλο πλεόνασμα που να πληρώσει το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος των τόκων του δημοσίου χρέους. Ωστόσο, με τέτοιο προσανατολισμό τινάζεται στον αέρα κάθε προσπάθεια ισχυρής ανάπτυξης αφού συμπιέζεται ολοένα και περισσότερο το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και δεσμεύονται πολύτιμοι πόροι της χώρας και των τραπεζών.
Η κυβέρνηση έχει ακόμη αυτοπαγιδευθεί στην θέση του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, ότι η χώρα μπορεί να βρει ίδια συμμετοχή στη διάσωσή της από την χρεοκοπία, μέσα από την πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων ύψους 50 δις ευρώ. Υπόσχεση που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί αφού ισοδυναμεί με πλειστηριασμό της χώρας.
Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη θέση και παρά τη σημαντική νίκη της, έχει αυτοπαγιδευθεί στη θεωρία ότι υπάρχουν ακόμη δυνατότητες διατήρησης τεχνητών παραδείσων, με υψηλούς μισθούς, μεγάλο και γενναιόδωρο κράτος. Και ακόμη, με ισχυρή ιδιωτική οικονομία με μηδενικά κέρδη, όπου οι επιχειρηματίες ως άλλοι πρώτοι χριστιανοί θα μοιράζουν «τα ιμάτιά τους» στους φτωχούς και ανήμπορους πολίτες για να κερδίσουν «τη βασιλεία των ουρανών».
Αγνοούν, δυστυχώς στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι το κράτος έχει χρεοκοπήσει και οι πολίτες και ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν μέσα από φόρους και άλλες επιβαρύνσεις, ένα βυζαντινό σύστημα δημοσίας διοικήσεως και δημοσίων οικονομικών παρεμβάσεων. Τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι η φοροδοτική ικανότητα νοικοκυριών και επιχειρήσεων όχι μόνον δεν έχει μειωθεί επικίνδυνα, αλλά επαρκεί ακόμη και για να χρηματοδοτήσει το μεγάλο κράτος των παιδικών σοσιαλιστικών τους ονείρων.
Μέσα, όμως από όνειρα και ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ζωή. Αν δεν αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τις ευθύνες μας, αν δεν πάρουμε τις τύχες της χώρας μας στα ίδια μας τα χέρια, αν δεν αποκαταστήσουμε την εθνική μας υπόσταση μέσα από μία ενιαία και συναινετική εθνική διαπραγμάτευση, λύση δεν μπορεί να υπάρξει.
