Μετά την κονιορτοποίηση είναι η ώρα της ανασύνθεσης: η κρίση και τα μνημόνια –όπως μια πέτρα που σκάει πάνω σε μια τζαμαρία –έκαναν θρύψαλα το πολιτικό σύστημα κατακερματίζοντάς το σε πολλά μικρά κομματίδια. Η επιστροφή της χώρας στις αγορές και στην κανονικότητα που υπήρχε πριν από τη χρεοκοπία και η σταδιακή έξοδος από τα μνημόνια γυρίζουν την ταινία της σπασμένης τζαμαρίας αντίστροφα και μάλιστα σε γρήγορη κίνηση: τα θρύψαλα γυρίζουν πίσω με μεγάλη ταχύτητα και ανασυνθέτουν ακέραιο πάλι το τζάμι.
Οι μεγάλοι χαμένοι των εκλογών της περασμένης Κυριακής είναι ασφαλώς οι Ανεξάρτητοι Ελληνες –από 7,5% που είχαν το 2012 έφτασαν στο 3,4% και το κόμμα συνεχίζει να φυλλορροεί –αλλά και η ΔΗΜΑΡ. Το κόμμα του κ. Κουβέλη έχασε το 80% της εκλογικής δύναμής του μέσα σε δύο χρόνια –ευτυχώς, δηλαδή, που οι ευρωεκλογές ήταν… χαλαρές.
Η πόλωση των εθνικών εκλογών που μπορεί να γίνουν και μέσα στο 2014 θα υποχρεώσει και τα δύο κόμματα, κάτω από τον φόβο της εξαφάνισης, να ενσωματωθούν ή να βρουν καταφύγιο μέσω βουλευτών τους στους ισχυρότερους κομματικούς σχηματισμούς: στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠαΣοΚ.
Την ίδια μοίρα φαίνεται να έχουν και τα άλλα κόμματα ευκαιρίας όπως οι Γέφυρες των κ.κ. Τζήμερου και Σκυλακάκη, η Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό των κ.κ. Πολύδωρα και Ζώη αλλά και το πιο ανθεκτικό από τα μικρά, ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη, που πέτυχε 2,7% στις ευρωεκλογές.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό τής μετά Μνημόνιο εποχής είναι ότι η τζαμαρία έχει ένα μεγάλο ράγισμα στη μέση και χρειάζεται για να σταθεί όρθια μια συγκολλητική ουσία: την Κεντροαριστερά.
Η νέα εποχή σηματοδοτεί το τέλος των αυτοδυναμιών που ζήσαμε μετά τη Μεταπολίτευση –τα δύο κόμματα έπαιρναν μαζί πάνω από το 75% της λαϊκής ψήφου και εναλλάσσονταν στην εξουσία. Τώρα στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος κυριαρχούν πάλι δύο κόμματα, μόνο που το καθένα δεν μπορεί να ξεπεράσει τις 30 ποσοστιαίες μονάδες.
Στη νέα πολιτική συγκυρία η Κεντροαριστερά με κυρίαρχο κόμμα το ΠαΣοΚ (Ελιά) και δορυφόρους Το Ποτάμι και τη ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να συγκεντρώνει περίπου το 15% της ψήφου –να είναι, δηλαδή, ο απόλυτος ρυθμιστής των εξελίξεων και ο ρυθμιστικός παράγοντας κάθε κυβερνητικής πλειοψηφίας επιλέγοντας να συνεργαστεί είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό προϋποθέτει όμως ότι τα κόμματα της Κεντροαριστεράς θα μπορέσουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αντιληφθούν τον νέο ρόλο τους –κάτι που προς το παρόν παραμένει ζητούμενο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ