Με τι ασχολείται η Ευρώπη την ώρα που η ανεργία και η φτώχεια σαρώνουν την Ενωση; Τι είναι εκείνο που προκαλεί αγωνία στους μανδαρίνους της;
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να αντιληφθεί κανείς το βαθμό γελοιότητας στον οποίο έχει περιέλθει πλέον η Ε.Ε. και ιδίως η Επιτροπή που νομίζει ότι μπορεί να ρυθμίζει ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα: αρκεί να δει κανείς το τελευταίο τους απίθανο επίτευγμα, να τα βάλουν με το… Chanel No5! Ναι, το άρωμα με το οποίο κατά δήλωσή της “ντυνόταν” η Μέριλιν Μονρό στο κρεβάτι…
Το Chanel No 5 δεν είναι απλώς ένα άρωμα. Είναι ένας θρύλος, αληθινά ένα κομμάτι της σύχρονης ευρωπαικής πολιτισμικής ιστορίας. Κανένα άλλο αντίστοιχο προιόν δεν κατάφερε μέχρι σήμερα όχι να φτάσει, αλλά ούτε καν να πλησιάσει από μακριά το status του. Η παρουσία του είναι διαρκής επί πολλές δεκαετίες, από το 1921, ως ένα από τα κορυφαία σύμβολα της πιο υψηλής ευρωπαικής αισθητικής. Κανονικά θα έπρεπε να το… προστατεύει η Ουνέσκο.
Ομως όχι. Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι τώρα το θυμήθηκε η Ε.Ε. Και τι είπε; Είπε ότι έχει κάποιο συστατικό που μπορεί να προκαλέσει αλλεργίες και αυτό το συστατικό πρέπει να φύγει από τη σύνθεση, κάτι που φυσικά θα επηρεάσει τη συνολική υπόσταση του θρυλικού γαλλικού αρώματος.
Φαίνεται, στην Ευρωπαική Επιτροπή κρατούν κατάλογο με… θανάτους από Chanel και τους θυμήθηκαν τώρα, ε, με μια καθυστέρηση κάτι δεκαετιών!… Αλλιώς, όλα αυτά, δεν εξηγούνται με τη λογική. Ολα αυτά, είναι δυστυχώς γελοιότητες με την πιο πλήρη έννοια του όρου. Αλλη λέξη δεν υπάρχει – υπάρχει βέβαια η φράση “δουλειά δεν είχε ο διάολος…”
Εξηγούνται όμως με τον παραλογισμό μιας διορισμένης υπεγραφειοκρατείας η οποία πιστεύει πώς μπορεί να ρυθμίζει και να κυβερνά τα πάντα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Οτι μπορεί να λειτουργεί σα να βρισκόταν στη σοβιετική αυτοκρατορία επί Στάλιν, έστω και με την αναγκαία προσαρμογή στα δυτικά δεδομένα.
Την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες σχεδιάζουν αυτές τις αδιανόητες γελοιότητες, ψάχνουν να βρουν τι καταστροφή έχουν κάνει με τα τρόφιμα στη Γηραιά Ηπειρο: η υποχρεωτική αναγραφή της λεγόμενης ημερομηνίας “ανάλωση κατά προτίμηση πριν από…” σε πολλά νωπά τρόφιμα, έχει ήδη υπολογιστεί ότι οδηγεί στο να πετάγονται κάθε χρόνο στα σκουπίδια εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι απόλυτα κατάλληλων για κατανάλωση τροφίμων και να χάνονται έτσι δις ευρώ ετησίως. Και αυτό, σε μία εποχή που δεν πεινά πλέον μόνον η Αφρική, ή ο Τρίτος Κόσμος, αλλά η ίδια η Ευρώπη: σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πολλά εκατομμύρια παιδιά στην Ενωση βρίσκονται πλέον κάτω από όριο της φτώχειας και διαβιούν σε συνθήκες επικίνδυνες γι αυτά.
Ομως, όχι, όλα αυτά, δεν σημαίνουν τίποτα. Αλλωστε, ποιος να δώσει λογαριασμό και γιατί σε αυτό το τέρας γραφειοκρατείας και εξουσίας που ουδείς μπορεί να το ελέγξει; Ετσι, οι σαχλαμάρες των Βρυξελλών συνεχίζονται με το παράδειγμα ενός αρώματος να είναι το πιο πρόσφατο και το πιο χαρακτηριστικό.
Ας αφήσουν λοιπόν τα αρώματα στην άκρη αυτοί οι άνθρωποι που ρυθμίζουν τις ζωές μας χωρίς να τους γνωρίζει ή να τους το έχει αναθέσει κανείς. Και, αφού υπάρχουν εκεί που υπάρχουν και ζουν πολυτελώς εις βάρος μας, ας κοιτάξουν, επιτέλους, να κάνουν και κάτι που να ναι χρήσιμο για τους πολίτες μιας Ενωσης η οποία έχει πάρει πολύ άσχημα πια, την κάτω βόλτα…
