Οδεύουμε προς το τέλος της τηλεοπτικής περιόδου. Και, ως είθισται, περνάμε στο στάδιο του απολογισμού. Με κορυφαίο συμπέρασμα, έπειτα από ώρες παρακολούθησης πρωινών εκπομπών, πολιτικών talk shows, σίριαλ και shows, ότι η ελληνική τηλεόραση είναι πλέον εξαιρετικά γερασμένη. Μια τηλεόραση καθηλωμένη στις προηγούμενες δεκαετίες (από τεχνικής απόψεως αλλά και όσον αφορά την αισθητική της), η οποία αδυνατεί να διαγνώσει τις παθογένειές της και να ανταγωνιστεί τα ξένα δίκτυα. Οσο λοιπόν έξω το μέσον εξελίσσεται, εδώ τι γίνεται; Κλείνει η «πασέ» Δημόσια Τηλεόραση για να την αντικαταστήσει η ακόμη χειρότερη ΝΕΡΙΤ. Αλλά και τα ιδιωτικά κανάλια μένουν μετεξεταστέα: οι πρωινές ενημερωτικές εκπομπές τους επιμένουν σε μεγάλο βαθμό να αναπαράγουν την ατμόσφαιρα του (τηλε)καφενείου όπου οι πολιτικοί μιλάνε σαν να έχουν καταπιεί κασέτα, συγκρούονται για τα μάτια του κόσμου και επιβεβαιώνουν με την επηρμένη παρουσία τους ότι η έκφραση «σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» δεν είναι τελικά κλισέ. Τα ψυχαγωγικά «πρωινάδικα» αδυνατούν να ξεφύγουν από το φτηνό lifestyle, αντιθέτως με το άκομψο κουτσομπολιό τους το κάνουν ακόμη πιο φτηνό. Τα σόου με τις ντυμένες την Αρτα και τα Γιάννενα παρουσιάστριες και με τις τόσο δήθεν κριτικές επιτροπές παραμένουν κολλημένα στην εποχή τού «Ciao Antenna» και του «Μπράβο Ρούλα». Την ίδια στιγμή και ενώ στην Αμερική παρουσιάστριες σαν την Ελεν ντι Τζενέρις επιβεβαιώνουν ότι ελαφρά ψυχαγωγία δεν σημαίνει απαραιτήτως σάχλα και χαβαλές και ότι οι τηλεστάρ της σύγχρονης εποχής δεν χρειάζονται ούτε φίλτρα για να φαίνονται νεότεροι – νεότερες ούτε φότοσοπ και άλλα τρικ για να φαίνονται σαράντα κιλά πιο αδύνατοι, ούτε θαυμάστριες μαινάδες και έξαλλους θαυμαστές που να ουρλιάζουν (αυθόρμητα) το όνομά τους κάθε φορά που βγαίνουν στο γυαλί –έλεος πια με αυτές τις ξεπερασμένες τακτικές -, εμείς επαναφέρουμε «είδωλα» όπως η Ρούλα Κορομηλά και «χτίζουμε» τις νέες παρουσιάστριες πάνω στα ξεπερασμένα πρότυπα των 80s και των 90s: «σοβαντισμένες», πλουμιστές, αυτοαναφορικές, διαρκώς ακκιζόμενες.
Στα περισσότερα σίριαλ οι ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν, παίζοντας υπερβολικά, όχι ολοκληρωμένους χαρακτήρες αλλά καρικατούρες, τα σενάρια παραμένουν αδέξια –ενίοτε συρραφή από χιλιοειπωμένα ανέκδοτα -, τα σκηνικά προχειροφτιαγμένα και ψεύτικα, οι σκηνοθεσίες υποτυπώδεις. Η φτηνή ανεκδοτολογία έχει επικρατήσει και στις σατιρικές εκπομπές. Τέλος, τα δελτία ειδήσεων παραμένουν πάντα περισσότερο δελτία ατελείωτου μπλα μπλα από πολιτικούς, δημοσιογράφους, σχολιαστές παρά ειδήσεων. Αν όλα αυτά δεν είναι τα συμπτώματα βαρέος γήρατος, τότε τι είναι; Με την τηλεόρασή μας όχι μόνο να μη γηράσκει «αεί διδασκόμενη» (τότε θα είχαμε ελπίδες βελτίωσης) αλλά να βαδίζει όλο και με πιο αβέβαια και ζαλισμένα βήματα προς τα πίσω. Και όχι, δεν φταίει η οικονομική κρίση, φταίει η ακρισία εκείνων που επιμένουν να στήνουν το παιχνίδι με κανόνες άλλων εποχών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
