Είναι κοινή διαπίστωση ότι το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής είναι κυρίαρχο στην ελληνική κοινωνία. Η μακροχρόνια άσκηση εξουσίας, έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση των πολιτών ότι αποτελεί θεμέλιο διαφθοράς, ότι οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο πελατειακών σχέσεων και μικροκομματικών ή και τοπικών σκοπιμοτήτων, που υπονομεύουν την όποια αποτελεσματικότητα της διοίκησης. Η αντίληψη αυτή κορυφώθηκε στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε, καθώς όσοι άσκησαν εξουσία, θεωρήθηκαν – και δικαίως εν πολλοίς – υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας.
Η απαξία αυτή προς όσους διαχειρίστηκαν τα κοινά, εκφράστηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Στους περισσότερους από τους 325 δήμους της χώρας εκλέχτηκαν στην ηγεσία τους νέα πρόσωπα.
Συνολικά η ανανέωση σε επίπεδο δημάρχων ξεπέρασε το 65 % αφού σε 212 δήμους εκλέχτηκαν νέοι δήμαρχοι. Η ανανέωση είναι πολύ μεγαλύτερη αν συνυπολογιστούν και τα νέα πρόσωπα που αναδείχθηκαν στα δημοτικά συμβούλια. Σε όλο αυτό το σκηνικό ανανέωσης υπάρχει και ένα μελανό σημείο που είναι το χαμηλό ποσοστό γυναικείας παρουσίας σε κορυφαίες θέσεις. Παρά τη μικρή αύξηση μόνο 14 γυναίκες κατάφεραν να κατακτήσουν το δημαρχιακό θώκο.
Το μήνυμα λοιπόν των πολιτών είναι κάτι παραπάνω από σαφές και δεν περιορίζεται φυσικά στην αυτοδιοίκηση. Η κοινωνία έχει κουραστεί, έχει απογοητευτεί από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και δεν διστάζει, έστω και με ρίσκο, να επιβραβεύσει πρόσωπα με ελάχιστη ή και καθόλου πολιτική εμπειρία.
Το ρίσκο αυτό οφείλουν να το αναλάβουν και οι κομματικές ηγεσίες που παραμένουν εγκλωβισμένες σε κομματικές ισορροπίες του παρελθόντος. Ανάλογη τόλμη χρειάζεται και στον επερχόμενο ανασχηματισμό, καθώς έχει ήδη αποδειχθεί ότι οι ελάχιστοι υπουργοί που δεν προέρχονταν από τον κομματικό σωλήνα, ήταν πιο ουσιαστικοί και αποτελεσματικοί, από πολλούς συναδέλφους τους,με μεγαλύτερη υποτίθεται εμπειρία στην άσκηση της εξουσίας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
