Γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου, ο ανεξάρτητος παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι από το 2007 ακόμη, από τότε που άρχισαν να συσσωρεύονται στον ορίζοντα τα σύννεφα της μεγάλης κρίσης, η ελληνική πολιτική δεν μπόρεσε να αντιδράσει δυναμικά και οργανωμένα για την αντιμετώπισή της. Είτε γιατί οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν την κρισιμότητα των περιστάσεων είτε γιατί δεν διακρίνονταν από τη δέουσα αποφασιστικότητα που οι ιδιαίτερες συνθήκες απαιτούσαν.
Ο Κώστας Καραμανλής ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Αντελήφθη την επερχόμενη κρίση, αλλά δεν είχε τη δύναμη και το κουράγιο να λάβει τα απαιτούμενα δραστικά μέτρα.
Το Σεπτέμβριο του 2007 προκήρυξε εθνικές εκλογές ζητώντας από τον ελληνικό λαό να του ανανεώσει την εντολή προκειμένου να καταρτίσει γενναίο προϋπολογισμό, ικανό να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες μεγάλες προκλήσεις.
Ο λαός ανανέωσε την εντολή, αλλά εκείνος δεν την αξιοποίησε. Τα μέτρα που οι περιστάσεις επέβαλλαν δεν ελήφθησαν και σχεδόν δύο χρόνια μετά παρέδωσε την εξουσία, αφήνοντας την καυτή πατάτα στον διάδοχό του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009 με δέκα μονάδες διαφορά, δεν έλαβε υπ’ όψιν ούτε καν τις προειδοποιήσεις του απερχόμενου Κώστα Καραμανλή από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης.
Επέμεινε σε εκείνο το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν», χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η χώρα είχε χρεοκοπήσει και σε λίγο θα έβγαινε εκτός αγορών.
Ολοι σήμερα αποδέχονται ότι ο κ. Παπανδρέου είχε ελλείμματα κατανόησης και δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων. Ακόμη κι όταν έκλεισαν οι πόρτες των αγορών, πίστευε κάτι παραμυθάδες που του έλεγαν ότι θα βρουν δανεικά στην Κίνα, στη Ρωσία, στα εμιράτα του Κόλπου και αλλού. Και βεβαίως επηρεαζόταν από τους αμερικανούς συμβούλους του, από τους καθηγητάδες, πολέμιους του ευρώ, που άλλα είχαν στο μυαλό τους και σε άλλα στόχευαν.
Ετσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος τον χειμώνα του 2009 και αναγκαστικά οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο και στην αγκαλιά της τρόικας την άνοιξη του 2010.
Αλλά και στη συνέχεια, διαρκής ήταν η ταλάντευσή του. Ως το καλοκαίρι του 2011 πάλευε μεταξύ ευρώ και δραχμής, αναζητούσε άλλες λύσεις και έφθασε σε αδιέξοδο το καλοκαίρι του 2011, ζητώντας από τον Αντώνη Σαμαρά να συγκυβερνήσουν. Και όταν εκείνος αρνήθηκε, ανέθεσε το βάρος στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος του έφερε λύση δύσκολη που δεν άντεξε. Και έτσι έριξε τη ζαριά του δημοψηφίσματος με τις γνωστές συνέπειες.
Εκτοτε έγιναν πολλά. Η ηγεσία που διαδέχθηκε τον κ. Παπανδρέου ανέλαβε την ευθύνη και το κόστος. Και έτσι η χώρα βρήκε δρόμο τραχύ να περπατήσει, καταφέρνοντας έπειτα από βάσανα να βγει σε ξέφωτο. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί παρά να τιμήσει το αποτέλεσμα τόσων κόπων και τόσων θυσιών. Θα είναι κρίμα από τον Θεό αν κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ