Υπογράμμιζε ο C.H. de Saint-Simon σε ένα από τα έργα του την ανάγκη θεσμικής αναδιοργάνωσης των Λαών της Ευρώπης «σε ένα μόνο πολιτικό σώμα» με ταυτόχρονο σεβασμό της ανεξαρτησίας τους. Αυτά στα 1814.
Προσβλέποντας στους Λαούς –και λιγότερο στα κράτη –παρέπεμπε στο πιο ψηλό ηθικοπολιτικό επίπεδο από το οποίο μια τέτοια προοπτική θα ελάμβανε τη νομιμοποίησή της.
Η Ιστορία αυτήν την ad legitimitatem ελπίδα δεν την επαλήθευσε. Τα Κράτη δεν θέλησαν ούτε τη δοτή εξουσία τους «σ’ ένα μόνο πολιτικό σώμα» να εκχωρήσουν, ούτε και –το κυριότερο –να τη μοιρασθούν με τις κοινωνίες τους.
Στα 2014 σε έναν τέτοιο «Συμπολιτειακό» δρόμο λίγα μόνο μέτρα έχουμε κάνει. Η δύναμη που στο τέρμα του θα οδηγούσε, η Ευρωπαϊκή Κοινωνία, απέχει. Αυτό σημαίνει άραγε ότι προς αυτήν τη σπουδαία ουτοπία αρνούμεθα να βαδίσουμε;
Μπορεί. Γιατί τέτοιες προοπτικές θέλουν ανθρώπους που να τις πιστεύουν. Που ξέρουν πως χωρίς τις συμμετοχικές τους πράξεις οι ουτοπίες Εντοπίες δεν γίνονται. Δηλαδή ιστορικές πραγματικότητες.
Τι θα κάνουμε λοιπόν σήμερα; Θα ψηφίσουμε ή ιδιώτες θα αποδειχθούμε και «στα σπίτια ασυλλόγιστοι θα μείνουμε»;
Διότι απέχοντας παραχωρούμε… χώρο ακιγκλίδωτο σ’ εκείνους που στις δικές μας θελήσεις καραδοκούν να υποκατασταθούνε. Αλλά τότε, και το εκλογικό ποσοστό των θλιβερών εμείς θα το έχουμε αυξήσει; Από τη δική μας απουσία.
Ο κ. Γιάννης Α. Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
