Το 2001, σε συνεργασία με τον Νίκο Λιούση και τον Αντώνη Πλατανιά, είχα εκδώσει το βιβλίο «Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά». Το 2005, αυτή τη φορά μόνο με τον Νίκο Λιούση, είχα εκδώσει το βιβλίο «Εφήμεροι προφήτες. Αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».
Και τα δύο αυτά βιβλία είχα τη φιλοδοξία να συμμετάσχουν στον ευρύτερο προβληματισμό που αναπτυσσόταν εκείνη την εποχή για το μέλλον της Αριστεράς μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ως καθεστώτος και ως ιδεολογίας. Η εποχή χαρακτηριζόταν από τη μεγάλη οικονομική και κυρίως χρηματοπιστωτική ευημερία. Θριάμβευαν στην παγκόσμια αγορά ιδεών οι «εφήμεροι προφήτες» τύπου Φουκουγιάμα ή Φρίντμαν.
Βασική θέση και των δύο πονημάτων ήταν ότι η ενίσχυση των υποσυνόλων του παγκοσμιοποιημένου συστήματος διευκολύνει την κοινωνική αλληλεγγύη και τις μεταρρυθμίσεις προς όφελος των πιο αδύναμων στρωμάτων. Αντίθετα, είχαμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε ότι η ενίσχυση των εθνικών πλαισίων, του προστατευτισμού και της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία αδυνάτιζε το μέτωπο των εργαζομένων και τις ικανότητες προστασίας των κάθε είδους ιδιαιτεροτήτων. Δυστυχώς η έλλειψη συντονισμένης δράσης και πολλές φορές η αδυναμία πρόγνωσης των εξελίξεων οδηγούν σε ρεύματα ιδεών που καπηλεύονται τις ανεξέλεγκτες συνέπειες του ανταγωνισμού των πολυεθνικών μονοπωλίων.
Κάθε είδους τσαρλατάνοι, διεστραμμένοι εγκέφαλοι, τυχοδιώκτες και ψώνια εκμεταλλεύονται τα αυθόρμητα ρεύματα που δημιουργεί η συγκυρία για να οδηγήσουν τον άνεργο ή τον ταλαιπωρημένο από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας πολίτη στην κάλπη του εθνικοσοσιαλισμού και του λαϊκισμού.
Αυτή η εξέλιξη είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχει εμφανιστεί από την άνοδο του ολοκληρωτισμού τη δεκαετία του 1930.
Μπορεί ο ένας ή ο άλλος Τσίπρας, της μιας ή της άλλης χώρας, να μην αντέχει σε μια λελογισμένη και συγκροτημένη κριτική. Μπορεί οι άνθρωποι που σκέφτονται και στοιχειωδώς μελετούν τα δεδομένα να επισημαίνουν το παράλογο ενός συνονθυλεύματος όπως η λεγομένη «Ευρωπαϊκή Αριστερά», η οποία περιλαμβάνει από τους τσεχοσλοβάκους οπαδούς και συνεργάτες της ρωσικής εισβολής του 1968 εναντίον της Ανοιξης της Πράγας ως και τους αναμαλλιάρηδες, αναρχοαυτόνομους θαυμαστές του Μπέπε Γκρίλο. Δυστυχώς όμως η έλλειψη γνώσης και ψυχραιμίας γίνεται πολύ συχνά το κύριο χαρακτηριστικό του «μέσου πολίτη», δηλαδή κάποιου που αποφασίζει την τελευταία στιγμή για την επιλογή που θα κάνει, πολλές φορές συναισθηματικά και παρορμητικά.
Οι καιροί είναι χαλεποί. Θα παραμείνουν έτσι για δύο ή τρία χρόνια ακόμη. Εχουμε, όμως, παρά τα όσα έχουμε χάσει, πολλά ακόμη που θα μπορούσαμε να χάσουμε. Εχουμε τη δυνατότητα να υπερασπιστούμε την προσωπική και οικογενειακή αυτοδυναμία και αξιοπρέπεια. Μπορούμε να ελπίσουμε σε μια εθνική ανάπτυξη μέσα στο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο που μας ταιριάζει καλύτερα: αυτό της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Γι’ αυτό πρέπει ο καθένας από μας να εκφράσει σήμερα στην κάλπη μια υπεύθυνη και προμελετημένη στήριξη προς τους υποψηφίους και τα κόμματα που εκφράζουν τη σταθερότητα και την πρόοδο.
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ