Πάντα με ενοχλούσε ο διχασμός σε δύο αλληλοαποκλειόμενα στρατόπεδα πολιτικών, αναλυτών, φιλοσόφων με βάση τις απόψεις τους για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. «Ευρωπαϊστές» και «Ευρωσκεπτικιστές». Στους φίλους δηλαδή της ευρωπαϊκής συνεργασίας και στους εχθρούς της.
Η κατηγοριοποίηση αυτή στηρίζεται σε νοηματική αυθαιρεσία και λεκτική ταχυδακτυλουργία. Ο γενικός και με θετικό συνήθως πρόσημο στις συνειδήσεις των πολιτών όρος «Ευρώπη» χρησιμοποιείται στη θέση του όρου που θα απέδιδε κάθε στιγμή τη φάση του εγχειρήματος της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στην ήπειρό μας.
Πάρτε για παράδειγμα τη συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ που αναγκάζει τις συνοριακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να γίνονται άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών που κατευθύνονται προς τη Βόρεια Ευρώπη, δημιουργώντας βαθιά κοινωνικά προβλήματα στη χώρα υποδοχής όπως η Ελλάδα. Θα είχε νόημα ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν οι όροι «Δουβλινιστές» και «Δουβλινοσκεπτικιστές».
Αντί για αυτό, όποιος διαφωνεί με αυτή την ιδιοτελή, ανισότιμη και ρατσιστική πολιτική χαρακτηρίζεται «Ευρωσκεπτικιστής». Χρεώνεται για την απόρριψη όλων των στοιχείων που συνθέτουν τις βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τον Ηρόδοτο. Τον Αριστοτέλη. Τον Σενέκα. Τον Γαλιλαίο. Τον Μιχαήλ Αγγελο. Τον Θερβάντες. Τον Μπετόβεν. Τον Ντίκενς. Τον Νίτσε. Τον Πικάσο. Ακόμη και τον Μαρξ και τον Ενγκελς.
Ο «Ευρωσκεπτικιστής» θεωρείται έτσι ένα είδος αχρείου και άξεστου. Αυτό το έχω βιώσει πολύ πιεστικά από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Χωρίς να ζητήσω να γραφτώ σε καμία λέσχη, με κατέταξαν στους «ευρωσκεπτικιστές». Κι όμως όλο και πιο πολύ βίωνα τη μαγική και όμορφη δύναμη της συνεργασίας –όχι της εκμετάλλευσης –των λαών στην ήπειρό μας. Με τους κοινούς αγώνες με ευρωβουλευτές από την Ισπανία ως τη Σουηδία είτε για τα προγράμματα περιφερειακής ανάπτυξης είτε για τη διασφάλιση των συμβασιούχων και τόσα άλλα. Με κοινές πρωτοβουλίες με τον σημερινό αναπληρωτή πρωθυπουργό της βρετανικής κυβέρνησης Νικ Κλεγκ για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Μαζί με, όχι απλά «συναδέλφους» αλλά «αδελφούς», ξημερώματα έξω από τα ορυχεία στις απεργίες των βρετανών ανθρακωρύχων. Στα Κατεχόμενα της Κύπρου ή στον πολιορκημένο Αραφάτ στη Ραμάλα. Στη φυλακή των Βρυξελλών με χειροπέδες γιατί συμμετείχαμε σε απαγορευμένη διαδήλωση Κούρδων από την Τουρκία. Στο αεροπλάνο της Turkish Airlines από την Πόλη για τη Βαγδάτη, με πείσμα αλλά και φόβο, μια βδομάδα πριν από την εισβολή των Αμερικανών.
Οταν αντιμετωπίζει κανείς τα ευρωπαϊκά θέματα με μια στρεβλωτική άποψη καλού – κακού, λειτουργεί με έναν άκριτο τρόπο φανατισμένου φιλάθλου. Οταν προσεγγίσει την ουσία τους η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της εξόδου από το ευρώ. Φαινομενικά είναι μια κίνηση με απομονωτικό και «αντιευρωπαϊκό» χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα η αποχώρηση από το πιο ακριβό νόμισμα του κόσμου αποσκοπεί να αφαιρέσει το φίλτρο που διευκολύνει τις εισαγωγές και παρεμποδίζει τις εξαγωγές και να το αντικαταστήσει με το αντίστροφο φίλτρο. Αποσκοπεί επίσης να δημιουργήσει ένα νέο κύκλωμα παροχής άφθονης ρευστότητας με το εθνικό νόμισμα, που θα αντικαταστήσει τους βουλωμένους σωλήνες ρευστότητας του ευρώ, απαραίτητο για μια χώρα με τόσο βαθιά ύφεση όπως η Ελλάδα. Κοινός παρανομαστής και στα δύο είναι η διαμόρφωση όρων που θα επιτρέψουν μια δυναμική, προωθητική, υψηλής ποιότητας συμμετοχή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό και διεθνή καταμερισμό εργασίας, που δεν είναι εφικτή σήμερα μέσα στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση.
Η πατρίδα μας σήμερα είναι μεταμοντέρνα γερμανική αποικία, όχι σε αφρικανικό ή ασιατικό έδαφος, αλλά σε ευρωπαϊκό. Στόχος μας είναι να γίνει ένας τόπος που θα σέβεται τους άλλους και θα επιβάλλει τον σεβασμό προς αυτήν, που θα ρίξει τα τείχη που εμποδίζουν την ανασυγκρότησή της και θα αποκτήσει τη δυνατότητα συνεργατικής συμμετοχής στην επανάσταση της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Το εθνικό νόμισμα για το Σχέδιο Β δεν είναι μια αιώνια αξία. Είναι η πρώτη μάχη σε έναν πόλεμο των δυνάμεων της εργασίας και της γνώσης με τις τράπεζες και τα funds, όχι μόνο για τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά και για μια ευρωπαϊκή συνεργασία που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη, την ισοτιμία, τη διάχυση τεχνολογίας, τον αλληλοσεβασμό των λαών, το αμοιβαίο όφελος. Σε αυτή μόνο τη βάση το ενιαίο νόμισμα θα είναι χρήσιμο και αναγκαίο.
Ιδέες, δημοκρατικοί θεσμοί, επιστημονικές γνώσεις, λογοτεχνικοί δρόμοι που άνθησαν σε αυτά τα χώματα και τις θάλασσες έθεσαν τις πρώτες βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού, γόνιμης σύνθεσης από τη συνάντηση των πιο διαφορετικών λαών και γλωσσών της ηπείρου μας μέσα στους αιώνες. Κατά περίεργη σύμπτωση ο ελληνικός λαός έχει βρεθεί στο πιο ακραίο όριο του σημερινού καπιταλιστικού εκβαρβαρισμού και ο αγώνας για τη σωτηρία του μπορεί να πυροδοτήσει ένα εμπνευσμένο εγχείρημα για μια καθολική ευρωπαϊκή αναγέννηση.
Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής του Σχεδίου Β.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ