Αλλοι εκτιμούν ότι το «σχέδιο Ζ» αφορούσε την έξωση της Ελλάδας από το ευρώ. Και άλλοι ότι περιέγραφε μια εξέλιξη που, προκειμένου να αποτραπεί, έπρεπε να γίνει οτιδήποτε χρειαστεί. Η συγκυβέρνηση επιλέγει την πρώτη ερμηνεία και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δεύτερη. Ποιος έχει δίκιο; Στις 27 Φεβρουαρίου 2012 στο γερμανικό Κοινοβούλιο η Ανγκελα Μέρκελ υποστήριξε το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας με το επιχείρημα ότι το κόστος της εξόδου θα ήταν «ανυπολόγιστο» για την Ευρώπη. Κατά συνέπεια, η πολυδιαφημισμένη εμμονή του κ. Σόιμπλε περί ελληνικής έξωσης ήταν ένα πολιτικό τέχνασμα –προφανώς σε συμφωνία με την καγκελάριο –προκειμένου να προσφέρεται στους πρόθυμους έλληνες πολιτικούς το επιχείρημα ότι η Ελλάδα θα επέστρεφε στην εποχή των Παγετώνων αν δεν αποδεχόταν την εκποίηση του δημοσίου πλούτου, την επιβολή νόμων εκτός κοινοτικού κεκτημένου και μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση.
Πράγματι, η Ελλάδα θα αποχωρούσε από το ευρώ αν η ΕΚΤ ανάγκαζε τις τράπεζες να κλείσουν. Εφόσον όμως το κόστος της εξόδου ήταν «ανυπολόγιστο», τότε οι Ευρωπαίοι θα αναζητούσαν μια νέα συνεννόηση με την Ελλάδα και παράλληλα θα δήλωναν ότι θα κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για τη σταθερότητα του ευρώ. Τι συνηγορεί υπέρ της ερμηνείας αυτής; Στις 26 Ιουλίου 2012 ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι θα κάνει «οτιδήποτε χρειαστεί για να διασώσει το ευρώ». Απέτρεψε έτσι την κατάρρευση της Ιταλίας και της Ισπανίας γνωρίζοντας ότι η έξοδός τους θα επιβάρυνε την Ευρώπη με κόστος «ανυπολόγιστο». Τι τον εμπόδιζε να δηλώσει το ίδιο πέντε εβδομάδες νωρίτερα με αφορμή την Ελλάδα; Τίποτα. Κατά συνέπεια, ο στόχος του «σχεδίου Ζ» ήταν ότι θα γίνει «οτιδήποτε χρειαστεί» για να μη χρειαστεί να εφαρμοστεί –σε καμία χώρα. Μόνο που η κατατρομοκρατημένη Ελλάδα αποφάσισε να αυτοεξαιρεθεί. Μάλλον δεν είναι έτοιμη να ξανακάνει το ίδιο λάθος.
