Είναι αλήθεια πως αρκετές φορές η κατεστημένη πραγματικότητα εμφανίζεται τόσο υποσχόμενη ή αναπόφευκτη που απωθεί ή απορροφά κάθε άλλη επιλογή. Στην προκείμενη όμως περίπτωση, οι απειλές και οι εκβιασμοί ανάμεσα στις δεξιές και τις ακροδεξιές φατρίες, για την δημοσιοποίηση μυστικών συνομιλιών και ο φόβος πωςη, προσβλέπουσα στην εξουσία, αριστερή αντιπολίτευση, αποτελεί το εναλλακτικό χαρτί του κατεστημένου, προκαλούν την αμφιβολία μας.
Η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, όποιο προσωπείο κι αν φορέσει, βρίσκεται σε σύγκρουση με τις πραγματικές ανάγκες, τις επιθυμίες και τους πόθους των ανθρώπων.
Οι αυθαίρετες φορολογίες, η καταλήστευση των Ταμείων και η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, οι συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά και κάθε είδους ανταποδοτικών οφελών, το ξεπούλημα της περιουσίας των λαών, η επιβολή νέων ηθών αλλά κυρίως, η επιβράβευση της διαπλοκής και της αλητείας με την διαγραφή του αξιοποίνου για όσους κατηγορούνται για υπηρεσιακά εγκλήματα όπως : απιστία, κατάχρηση εξουσίας , ψευδή βεβαίωση, υπεξαίρεση, δωροδοκία, παράβαση καθήκοντος κτλ- μάλιστα λίγο πριν τις εκλογές- αποδεικνύει την οπισθοδρομική, αν όχι τυφλή, πορεία του σάπιου κατεστημένου συστήματος. Με λίγα λόγια , το παιχνίδιπου συντηρεί την αδικία με τους καταπιεστικούς οικονομικούς και επικοινωνιακούς μηχανισμούς να καταδυναστεύουν και να κατευθύνουν τις ζωές μας είναι ανάγκη να περιοριστεί με την επιβολή νέων κανόνων.
Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο σίγουρο είναι πως η προσκόλλησή μας σε αυτή την πραγματικότητα θα συνεχίσει να διαιωνίζει τον παραλογισμό και την ανελευθερία. Η υποταγή θα μας περιορίζει όλο και πιο πολύ στα όρια των δεδομένων καταστάσεων και της συνήθειας σε έναν αγώνα μικροσυμφερόντων, που καμία σχέση δεν έχει με το κοινό καλό. Στο μεταξύ, η επικράτηση ενός πολιτισμού ιδιαίτερα χαμηλών αξιώσεων, στην γη των Ιώνων φιλοσόφων, του Σαίξπηρ, του Χέγκελ, του Ουγκώ, .. θα συνεχίσει να υποβιβάζει την νοημοσύνη μας.
Εν τούτοις, αν παραμερίσουμε τους παραμορφωτικούς φακούς και ενεργοποιήσουμε λίγη δυσπιστία, θα διαπιστώσουμε πως στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο αλλά και πως όταν είναι δεν θεωρείται απαραιτήτως θετικό η πραγματικό, αν πρώτα απ’ όλα δεν δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Άλλωστε, η δυσπιστία και η απαξίωση του κύρους των γεγονότων, ακόμη και η αντίθεση προς αυτά, αποτελεί κανόνα προόδου που οδηγεί πέρα από την επιφάνεια τω ν πραγμάτων στην ίδια την ουσία και την λογική τους, εξαλείφοντας τον παραλογισμό.
Τα παραπάνω βέβαια σημαίνουν πως, αποδεσμευμένοι από τις συμβατικότητες με τις οποίες δέσαμετους εαυτούς μας, πρέπει συνειδητά να επιβεβαιώσουμε πως η κατεστημένη πραγματικότητα δεν μπορεί να εμφανίζεται ούτε υποσχόμενη, ούτε αναπόφευκτη. Εξάλλου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο «ευρωσκεπτικισμός» απασχολεί πλέον μεγάλο αριθμό ευρωπαίων πολιτών, που βιώνουν καθημερινά το ανεκπλήρωτο των προσδοκιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με προοπτικές επιδείνωσης των συνθηκών επιβίωσης.
Συνεπώς, οι λέξεις και οι έννοιες δεν πρέπει να μας τρομάζουν γιατί ακόμη και η αμφισβήτησή τους δεν αποτελεί παραφωνία με την παγκόσμια ιστορική πορεία, όταν ολόκληρα συστήματα κανόνων και συμβάσεων έχουν κατά καιρούς καταρρεύσει. Σε τελική ανάλυση, η αλήθεια δεν βρίσκεται στα καθιερωμένα πρότυπα και τις καθιερωμένες αντιλήψεις.
