Είναι γνωστό ότι οι δύο βασικοί μονομάχοι για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής από το Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν απέχουν μεταξύ τους σε ουσιαστικές θέσεις για την πορεία της Ευρώπης.
Μπορεί να απέχουν ρητορικά, αλλά όχι πραγματικά: στην ουσία υπερασπίζονται και οι δύο την υφιστάμενη πολιτική. Ο ένας ιδεολογικά και ο άλλος εθνικά: το γεγονός ότι ο Μάρτιν Σουλτς είναι γερμανός έχει ήδη αποδειχθεί μακράν ισχυρότερο από το γεγονός ότι είναι σοσιαλιστής.
Αλλωστε, με το ίδιο αυτό σκεπτικό οι σοσιαλδημοκράτες δεν έφεραν και καμία ουσιαστική αλλαγή στις κατεθύνσεις της γερμανικής συγκυβέρνησης παρά τις περί του αντιθέτου αυταπάτες πολλών: συντονίστηκαν πλήρως με την πολιτική Μέρκελ, μια απόλυτα εθνοκεντρική πολιτική που φέρει μια ευρωπαική “προβειά”.
Με αυτά τα δεδομένα, ουδείς μπορεί να περιμένει έναν ουσιαστικό αντίλογο από τη μεταξύ τους συζήτηση ως προς τη σημερινή πορεία της Ευρώπης υπό γερμανική ηγεμονία, κάτι που φάνηκε ήδη στο πρώτο τους ντιμπέιτ.
Εκεί δεν αμφισβητήθηκε τίποτα από τα θεμελιώδη αυτής της πορείας: το πόσο ακριβό είναι αυτό το κοινό νόμισμα, το πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η πλεονασματικότητα του βορρά για τον νότο που διαρκώς πιέζεται όλο και περισσότερο, το πόσα πολλά δις ευρώ – μετρημένα από τους ίδιους τους γερμανούς – έχει κερδίσει η Γερμανία από την κρίση, το πόσο σκληρά δοκιμάζεται η δημοκρατία στις χώρες της κρίσης, το γιατί ο ευρωσκεπτικισμός εμφανίζεται σήμερα ισχυρότερος από ποτέ, το πόσο άνιση είναι πλέον η κατανομή της πραγματικής ισχύος σε μία ένωση που είναι πλέον de facto γερμανική, το πόσο μεγάλη είναι η κοινωνική καταστροφή, αλλά και το πόσο αδιανόητο είναι η ευρώπη του 21ου αιώνα να στηρίζει νεοναζί σε κυβερνήσεις όπως αυτή της Ουκρανίας.
Αυτά και τόσα άλλα αντίστοιχα που αποτελούν τα κεντρικά ζητούμενα του ευρωπαικού μέλλοντος, δεν συζητήθηκαν. Οπως, δυστυχώς, δεν συζητούνται ούτε από τους πρωθυπουργούς των χωρών της κρίσης που για να έχουν την εύνοια του Βερολίνου μόνον καλά και μεγάλα πλην κούφια λόγια έχουν να πουν για την πορεία της Ενωσης: ότι μας λείπει δήθεν “περισσότερη Ευρώπη”, την ώρα που εκείνη πνίγει λαούς και χώρες υπηρετώντας της γερμανική πολιτική.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες για το νέο ντιμπέιτ και έχει την ευκαιρία να μιλήσει για όλα αυτά. Οχι για όσα θέλουν οι συνυποψηφιοί του να μιλήσουν και τα οποία συνθέτουν την κοινή τους ανώδυνη ατζέντα, αλλά για αυτά που κανείς τους δεν μιλά, καθώς εκφεύγουν των ορίων της γερμανικής πολιτικής από την οποία διευθύνονται πλέον τα πάντα. Και θα το πράξει.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ειδικά τον τελευταίο καιρό, έχει εντατικοποίησει μια σκληρή ρητορική απέναντι στον γερμανικό ηγεμονισμό, για τον οποίο οι λαοί ασφαλώς και κατανοούν ότι οδηγεί σήμερα την “κοινή” Ευρώπη, ενώ οι ηγεσίες τους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, κάτι που σημαίνει ότι αρνούνται την αλήθεια – και γι αυτό ακριβώς αναμένεται μια έκρηξη ευρωσκεπτικισμού την ερχόμενη εβδομάδα στις κάλπες, με το αίτημα της επανεθνικοποίησης να κυριαρχεί σε σειρά από χώρες. Μην ξεχνάμε: Αντιευρωπαίος δεν είναι όποιος βρίσκεται απέναντι στη γερμανική ηγεμονία των συνομοσιών και της απαίτησης υποταγής, αλλά, αντιθέτως, είναι όποιος την υπηρετεί τυφλά. Κι αυτό πολύ σύντομα αναμένεται να δείξουν οι κάλπες…
