Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε διατυπώσει την εκτίμηση ότι στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα κυριαρχήσει η αντίθεση μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα.
Ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα και τα κόμματα που εκπροσωπούν θα ορίσουν τη νέα πολιτική αντιπαράθεση και σύγκρουση, εκπροσωπώντας δύο δομικά αντίθετες πολιτικά εκφράσεις και κουλτούρες.
Η μία οικονομικά φιλελεύθερη και πολιτικά συντηρητική στη βάση των παραδοσιακών αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας και η άλλη οικονομικά κεϋνσιανή με το κράτος να δεσπόζει και να διανέμει τον πλούτο της χώρας και πολιτικό-κοινωνικά πιο ανοιχτή σε νέα ρεύματα μακριά από τις παραδοσιακές οικογενειακές και άλλες δομές.
Όπως εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος η παραπάνω εκτίμηση τείνει να επιβεβαιωθεί.
Ότι κι αν κάνουν οι άλλοι διεκδικητές, παλαιοί και νέοι δεν μπορούν να υπερβούν την κυρίαρχη αντιπαράθεση.
Με αποτέλεσμα αυτή να κυριαρχεί και να οδηγεί την εκλογική κούρσα.
Μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα λοιπόν θα διεξαχθεί η τρέχουσα πολιτική μάχη και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αυτή την κυρίαρχη αντίθεση θα αναδείξει.
Και θα προετοιμάσει την επόμενη μεγαλύτερη μάχη των εθνικών εκλογών, στην οποία οι περισσότεροι διεκδικητές των ενδιάμεσων χώρων θα αφομοιωθούν ή θα απορροφηθούν. Η Ελιά, Το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ, η ΔΗΜΑΡ και άλλοι είναι της μετάβασης εκδοχές, δεν θα αντέξουν στο χρόνο ακόμη κι αν πρόσκαιρα επιτύχουν κάτι ευπαρουσίαστο.
Μετά τις ευρωεκλογές θα ακολουθήσουν διεργασίες μοναδικές και ικανές να διαμορφώσουν τα νέα αντίθετα μεγάλα πολιτικά σχήματα.
Υπό αυτή την έννοια, οι ευρωεκλογές θα αποδειχθούν προπαρασκευαστικές της επόμενης μεγάλης μάχης ανάμεσα στο νέο δίπολο, στο νέο δικομματισμό που σχεδόν νομοτελειακά θα προκύψει.
Ο νέος ελληνικός δικομματισμός αυτή τη φορά θα ορισθεί από τη βασική αντίθεση Δεξιάς – Αριστεράς.
Βαθμιαία τα πράγματα θα γίνονται πιο καθαρά και η διάκριση των δύο βασικών πολιτικών πόλων – παρατάξεων ευκρινέστερη.
Είναι αυτή η συνέπεια της κρίσης και της αποδιάρθρωσης που επέφερε στην πολιτική. Και θα τη βιώσουμε μετά τις ευρωεκλογές…
