Οι αισιόδοξοι και καλόπιστοι μπορούν κάλλιστα να αποδεχτούν τους υπολογισμούς του Γιάννη Στουρνάρα για την οικονομία. Θα έρθει ανάπτυξη και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τα προβλήματα του χρήματος διορθώνονται. Δεν ισχύει το ίδιο με τα προβλήματα του περιβάλλοντος. Αν καεί το δάσος δεν μπορούμε να αγοράσουμε καινούργιο. Αν μολύνουμε το νερό δεν μπορούμε να το απολυμάνουμε με χλωρίνη. Αν μπαζώσουμε τις ακτές δεν μπορούμε να τις επαναφέρουμε.
Ο Γιάννης Στουρνάρας προσπαθεί να δώσει λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας χτίζοντας τις ακρογιαλιές. Υπήρξε κι άλλη ιστορική περίοδος κατά την οποία φύτρωναν ξενοδοχεία στην αμμουδιά και θα τολμήσουμε να συγκρίνουμε το υπουργό Οικονομικών με εκείνο το καθεστώς. Τα εν λόγω κτίσματα σήμερα αποτελούν τεκμήρια της χουντικής αισθητικής και πολιτικής μικρόνοιας.
Δεν θα επιχειρήσουμε θεωρητική προσέγγιση, να πούμε δηλαδή ότι ο νόμος που τέθηκε σε διαβούλευση είναι ολωσδιόλου αντισυνταγματικός: είναι ικανοί να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα. Ας σταθούμε στην ουσία και στην εθνική περιουσία. Τι έμεινε σε αυτή τη χώρα μετά τα μνημόνια, μετά τις ομαδικές απολύσεις, μετά την κρίση; Η ομορφιά του τοπίου, η καθαρή θάλασσα, η δυνατότητα για μια βουτιά. Αυτά δεν μπορούν να μπουν σε συμβόλαια ούτε έχει κανένα ΤΑΙΠΕΔ το ιστορικό δικαίωμα να τα καταστρέψει ή να τα παραχωρήσεις στους λίγους.
Ας σταθούμε σε ορισμένα σημεία που υπερβαίνουν οποιαδήποτε λογική στο νομοσχέδιο«Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας».Επιτρέπεται το μπάζωμα θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας που έχει ενταχθεί στις στρατηγικές επενδύσεις ή έχει εγκριθεί από ειδικά σχέδια χωρικής ανάπτυξης δημοσίων ή ιδιωτικών ακινήτων. Ο Στουρνάρας και η χούντα, κανείς άλλος δεν τα έχει σκεφτεί αυτά, να χτίζει ο μαγαζάτορας πάνω στην άμμο, να χτίζει μέσα στο νερό.
Και να πούμε ότι δεν υπάρχουν δείγματα, για το πόσο άσχημα καταλήγουν τα μπαζώματα. Θυμόμαστε πριν λίγα χρόνια τη φασαρία που είχε γίνει σεResortτης Αττικής όπου χτίστηκε τσιμεντένιος διάδρομος μέσα στη θάλασσα και κατέληγε σε πισίνα μέσα στη θάλασσα. Το αποτέλεσμα ήταν να γκριζάρουν τα νερά δίπλα από την πισίνα, να γεμίζουν αφρούς και το σκηνικό να θυμίζει βόθρο. Είναι προφανές ότι τα άτομα που θεωρούν χλιδή την εν λόγω πισίνα έχουν πρόβλημα ψυχιατρικής φύσης αλλά δεν φταίει ούτε η πλειονότητα των ισορροπημένων ανθρώπων ούτε οι επόμενες γενιές που θα ενηλικιωθούν με την εντύπωση ότι η ομπρέλα αποτελεί ενδημικό φυτό της παραλίας.
Συνεχίζουμε. Το νομοσχέδιο επιτρέπει σε όλες οι παράκτιες ξενοδοχειακές μονάδες να επεκτείνουν μόνιμα τις εγκαταστάσεις τους από την παραλία έως και τη θάλασσα. Τούτο σημαίνει ότι θα στηθούν παντού μπαρ, σχολές του σκι, ξύλινα πατώματα για να μην ακουμπούν οι πατούσες στην άμμο. Ο καλοπροαίρετος θα αντιδράσει λέγοντας ότι εκείνος δεν θα πάει εκεί, θα επιλέξει ένα σημείο παραπέρα. Αμ δε. Δεν υπάρχει παραπέρα ούτε θα επιτρέπεται η πρόσβαση. Ο επιχειρηματίας θα μπορεί να κλείνει την ακρογιαλιά, να την κρατά για τον εαυτό του και για τους πελάτες του χωρίς να επιτρέπει τη διέλευση στους ανεπιθύμητους.
Θα συνεχίσει ο καλόπιστος, θα πει ότι κάπου τελειώνουν οι ξαπλώστρες, κάπου υπάρχει τέλος. Όχι λοιπόν, δεν θα υπάρχει περιορισμός. Ο νόμος ως τώρα επέτρεπε στις ξαπλώστρες να απλώνονται σε 500 τ.μ.. Τώρα θα απλώνονται ολούθε, θα γεμίζουν όλα τα πιθανά τετραγωνικά χιλιόμετρα και μάλιστα με το δικαίωμα να μην επιτρέπουν την πρόσβαση σε όλους.
Από όλους τους νόμους που προώθησε ο Γιάννης Στουρνάρας στη θητεία του, τούτος εδώ είναι ο πιο βάρβαρος, ο πιο επικίνδυνος, ο πιο μακροπρόθεσμος. Είναι νόμος μη αναστρέψιμος που παραπέμπει στις αναπτυξιακές απόψεις Ιωαννίδη/ Παπαδόπουλου.