Τα διλήμματα των ευρωεκλογών

Η κυβέρνηση ήδη καλεί τους πολίτες να επιλέξουν ανάμεσα στη «σταθερότητα και στην αστάθεια», να αποδεχθούν την πρόοδο και να εμπιστευτούν τη λύση που ήδη εφαρμόζεται ως την καλύτερη για την έξοδο από την κρίση. Το κυβερνητικό δίλημμα φαντάζει ορθολογικό, καθώς οικοδομείται επί συγκεκριμένης βάσης και εμφανώς προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά ανακλαστικά των ψηφοφόρων. Παίζει περισσότερο με το μέλλον και προσπαθεί να βγάλει από την εικόνα τις πολλές συνέπειες της κρίσης.

Η αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι σ’ αυτό ορθώνει το «εμείς ή αυτοί» που συμπληρώνεται «με την Μέρκελ ή με την Ελλάδα». Στο θυμικό των ψηφοφόρων στοχεύει, την οργή τους διεκδικεί, τη συναισθηματική ψήφο θέλει να κερδίσει, στο παρελθόν στηρίζεται, αφήνοντας το μέλλον αβέβαιο. Η οργή πολλούς συνεπαίρνει, η αρνητική, η τιμωριτική ψήφος είναι αλήθεια ευκολότερη στην παρούσα φάση, αλλά μάλλον δεν αρκεί να κινητοποιήσει την πλειονότητα των ψηφοφόρων.

Ορισμένοι βάσει των παραπάνω αναμένουν ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα μοιάζουν με εκείνα των πρώτων εκλογών του 2012. Θα είναι δηλαδή καταδικαστικά των κομμάτων εξουσίας και θα προκαλέσουν δραματικές πολιτικές εξελίξεις.

Άλλοι ωστόσο επιμένουν ότι ο χαρακτήρα , η δομή των διλημμάτων και η μεταβολή των συνθηκών, θα φέρουν αποτελέσματα παρόμοια με εκείνα των δεύτερων εκλογών τον Ιούνιο του 2012. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι το πολιτικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα είναι αδιάφορο και μη ικανό να προκαλέσει μεγάλες αναστατώσεις.

Προφανώς κάθε πρόβλεψη είναι επισφαλής και παρακινδυνευμένη. Όμως οφείλουμε όλοι να αποδεχθούμε ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την έναρξη της κρίσης. Έκτοτε συνέβησαν πολλά και το κυριότερο μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η χώρα δεν είναι φτερό στον άνεμο όπως την άνοιξη του 2012. Αντίθετα είναι σε θέση να επιχειρήσει την επόμενη κρίσιμη διαπραγμάτευση για την οριστική διευθέτηση του δημοσίου χρέους.

Και ίσως τελικά η αξιοπιστία του διαπραγματευτή του χρέους να αποτελέσει το νέο κριτήριο επιλογής της ψήφου στις επερχόμενες εκλογές..