Είναι ημέρα με πολλές σημασίες. Η Πρωτομαγιά σημαίνει για το εργατικό κίνημα απεργία και διαδηλώσεις, για άλλους αργία, σχόλη, γιορτή. Για τα πολιτικά κόμματα είναι φέτος η αρχή της τελικής ευθείας για τις ευρωεκλογές της 25ης Μαίου. Και για την Άνγκελα Μέρκελ το εναρκτήριο λάκτισμα ενός παιχνιδιού, που θα καταλήξει πιθανότατα στα μέσα του 2017, αν όλα πάνε καλά, στη στέψη της και σε τυπικό ηγεμόνα της Ευρώπης – πρόεδρο της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου συγχρόνως.
Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η μετεγκατάσταση της καγκελαρίου από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες συζητιέται από καιρό σε επίπεδο αρχηγών κρατών. Η θέλησή της γι αυτό είναι δεδομένη. Απομένει η διευκρίνιση των όρων, που θα πρέπει φυσικά να είναι δεμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της.
Πολιτικά, ο Μάιος του 2017 απέχει έτη φωτός από εκείνον του 2014. Μέχρι τότε, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν, το εγχείρημα της μετεγκατάστασης να σχεδιάζεται από τώρα με όλες τις δυνατές λεπτομέρειες. Και η πρώτη από αυτές είναι ένα καλό αποτέλεσμα του «μερκελικού» Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις ευρωεκλογές.
Επίσημα, ο υποψήφιος του κόμματος αυτού για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν είναι ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ. Όλοι ξέρουν όμως, ότι από πίσω του είναι η κ.Μέρκελ – το μόνο πρόσωπο της συντηρητικής παράταξης με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία και δύναμη επιβολής. Όχι περίεργο έτσι, ότι τα προεκλογικά πλακάτ του κόμματός της προβάλουν μόνο την ίδια: Το πρόσωπο του κ.Γιούνγκερ, όπως και εκείνο του επικεφαλής του ψηφοδελτίου των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία Ντάβιντ Μακ Άλιστερ, δεν εμφανίζονται καν σε αυτά.
Εκλογικά, το σχέδιο έχει μερική επιτυχία. Σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι σύμμαχοί τους χάνουν πολύ έδαφος. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τους δίνουν όμως πάλι ελαφρά υπεροχή, κάτι, που αν επιβεβαιωθεί στις κάλπες, θα σημάνει την εκλογή του κ.Γιούνγκερ σε πρόεδρο της Κομισιόν – ενός πολιτικού δηλαδή, που χωρίς να είναι αχυράνθρωπος, θα παραδώσει αργότερα χωρίς σπουδαίες αντιρρήσεις την καρέκλα του στην κ.Μέρκελ.
Αλλά και τυχόν νίκη του σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου Μάρτιν Σουλτς δεν θα τη «χάλαγε» πολύ. Οι θέσεις του κ.Σουλτς δεν διαφέρουν πολύ από εκείνες του κ.Γιούνγκερ. Οι Σοσιαλδημοκράτες, ιδιαίτερα οι Γερμανοί, έχουν αποδεχθεί σχεδόν πλήρως την ευρωπαϊκή γραμμή της, ιδίως ύστερα από τις παραχωρήσεις που τους έκανε για τους γερμανούς εργαζόμενους στο πλαίσιο της συμφωνίας για την κυβέρνηση του λεγόμενου μεγάλου συνασπισμού. Γραμμή, που δεν μπορεί, ούτε θέλει να αμφισβητήσει ο κ.Σουλτς. Ακόμα και με τον τελευταίο λοιπόν, η κ.Μέρκελ δεν θα έχει δυσκολίες να ανακηρυχθεί σε παντοδύναμη «Μις Ευρώπη».
Άλλους αξιόλογους αντιπάλους η κ.Μέρκελ εξάλλου δεν έχει. Οι ευρωσκεπτικιστές θα έχουν, όπως δείχνουν τα προγνωστικά, μεγάλη άνοδο στη Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Αυστρία, ακόμα και στη Γερμανία, όμως το «πεντάγωνο» τους θα είναι πολύ μικρό για να μπορέσει να απειλήσει σοβαρά το μέτωπο Συντηρητικών-Σοσιαλδημοκρατών. Και η ευρωπαϊκή Αριστερά, παρά τη δυναμική που επίσης αναπτύσσει, έχει με 6-7% των ψήφων περιορισμένη εμβέλεια. Το δίλημμα λοιπόν του Αλέξη Τσίπρα: «Ή, με τη Μέρκελ, ή με το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά» δεν ισχύει αμφίδρομα: Για τη γερμανίδα καγκελάριο, ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι κάποιος αντίπαλος από την ευρωπαϊκή επαρχία, στον οποίο δίνει, χωρίς να τον υποτιμά, ανάλογη με τη δύναμή του σημασία.
Η υλική προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή αναβάθμιση της γερμανίδας πολιτικού είναι βέβαια η προώθηση, τα ερχόμενα τρία χρόνια, της «μερκελικής» Ευρώπης, ήτοι της εν πολλοίς νεοφιλελεύθερης «ολοκλήρωσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη βάση των εξής στοιχείων:
– την τραπεζική ένωση, η οποία περιλαμβάνει την εποπτεία 6000 περίπου τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένα μηχανισμό για το κλείσιμο των χρεοκοπημένων τραπεζών και ένα κοινό ταμείο για τη διασφάλιση των καταθέσεων
– τη συμβατική υποχρέωση των «προβληματικών» κυρίως χωρών να εφαρμόζουν στους προϋπολογισμούς τους τις οδηγίες των Βρυξελλών
– τη δημιουργία ενός πρόσθετου κοινού προϋπολογισμού των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα προέρχεται από το 2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος κάθε χώρας και θα χρησιμοποιείται ως αντιστάθμισμα για τις συνέπειες της πολιτικής της λιτότητας
– την πολιτική αυτονόμηση της ευρωζώνης, μέσω της συγκρότησης ξεχωριστών κοινοβουλευτικών δομών για τις χώρες της στο πλαίσιο της Ευρωβουλής
και πάει λέγοντας.
Ταυτόχρονα προβλέπεται η συνένωση των δυο βασικών διευθυντικών πόστων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του προέδρου της Κομισιόν, που κατέχει σήμερα ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο, και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπό τον Χέρμαν βαν Ρομπέι – συνένωση, που σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, μπορεί να γίνει και χωρίς αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Με φόντο αυτές τις αλλαγές, πολιτικές, οικονομικές και θεσμικές, οι Βρυξέλλες, ως έδρα της Κομισιόν, θα αποκτούσαν για πρώτη φορά μεγαλύτερη επιρροή από ότι το Βερολίνο και το Παρίσι.
Και μια κ.Μέρκελ, που θα συνένωνε τις θέσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Κομισιόν, θα ήταν ισχυρότερη από τη σημερινή καγκελάριο της Γερμανίας – θα ήταν πραγματικά υπερκαγκελάριος της Ευρώπης.
Η πολιτικός, που, λόγω ιδεολογίας, δεν πολυσυχνάζει σε πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις (σήμερα ιδιαίτερα θα πετά όλη την ημέρα προς την Ουάσιγκτον, όπου θα συναντήσει τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα) θα έχει καθημερινά Πρωτομαγιά.
Και αυτό θα αναγκάσει και τους αντιπάλους της να τη «γιορτάζουν» πολύ συχνότερα, από ότι μέχρι τώρα.
