Η διάκριση κοινωνικού και πελατειακού υποτίθεται ότι ήταν βασική ειδοποιός διαφορά της Αριστεράς από τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό βέβαια στη θεωρία, γιατί στην πράξη η διάκριση έχει αυτοακυρωθεί πλήρως. Με τη βοήθεια και του κλασικού πλέον δόγματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, άρα και τις ψήφους, αγκαλιάζουμε χωρίς πολλές σκέψεις όποιον νομίζουμε ότι μπορεί να προσθέσει την πελατεία του στη δική μας… Από τον Καρυπίδη ως τον Λαζόπουλο και τη Σαμπιχά, το κριτήριο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εμφανέστατα ακραιφνώς ψηφοθηρικό. Αυτή την παλαιοκομματική πρακτική, για την οποία κατηγορούσε και δικαίως τα «αστικά» κόμματα, την υιοθετεί και την εφαρμόζει μέχρι κεραίας… Είτε πρόκειται για υποψηφίους είτε πρόκειται για την υποστήριξη ομάδων και συντεχνιών που διεκδικούν τη συνέχεια των προνομίων τους. Και αναπόφευκτα βέβαια εισπράττει και το πολιτικό κόστος των άκριτων και επιπόλαιων επιλογών…
Προφανώς υπάρχουν ακόμη τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που παραμένουν δέσμια μιας πελατειακής λογικής. Που θα σπεύσουν να ψηφίσουν κάθε λογής προβεβλημένα πρόσωπα, είτε γιατί τους χαϊδεύουν τα αφτιά είτε γιατί έχουν εγκλωβιστεί σε ένα κλίμα φανατισμού και απογοήτευσης. Ομως είναι εμφανή τα δείγματα από την άλλη μεριά ότι ένα άλλο σημαντικό μέρος της κοινωνίας έχει συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να τελειώνουμε με τις συνταγές του παρελθόντος. Οτι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις ιδεοληψίες, τις εξαρτήσεις και τις ουτοπίες που μας βύθισαν στην κρίση και ότι πρέπει να ξαναορίσουμε τις ατομικές, συλλογικές και εθνικές μας προτεραιότητες.
Κι όμως λίγες βδομάδες πριν από τις εκλογές, η μόνη συζήτηση, αν μπορούμε να την πούμε συζήτηση, αφορά τις επιλογές υποψηφίων, τον ρόλο τους και τις σκοπιμότητες που υποκρύπτουν. Μια ακόμη αδιέξοδη προσωποκεντρική σύγκρουση που παραπέμπει στο παρελθόν και όχι στο μέλλον. Αντί να συζητούμε τι και γιατί κάναμε λάθος, πώς και τι πρέπει να αλλάξουμε, ποιες κοινωνικές και εθνικές προτεραιότητες θα βάλουμε, παρακολουθούμε κατά κανόνα τις ίδιες απλουστευτικές αντιπαραθέσεις, τις ίδιες ιδεοληπτικές βεβαιότητες, τις ίδιες μίζερες μικροκομματικές μάχες εκλογικών σκοπιμοτήτων.
Ακόμη και τα νέα πρόσωπα, με γνώσεις και εμπειρία που υπάρχουν σε αρκετά ψηφοδέλτια, είτε δεν ακούγονται καθόλου είτε χάνονται μέσα στη βοή που κυριαρχεί από τις κραυγές των μόνιμων τηλεθαμώνων. Παρακολουθούμε έναν διάχυτο πολιτικό αρνητισμό, μια στρεβλή και αντιπαραγωγική πολιτική αντιπαράθεση, που αποσκοπεί στο να ενεργοποιήσει το θυμικό των ψηφοφόρων, παρά να τους προβληματίσει, να ενεργοποιήσει θετικές προσδοκίες και αντανακλαστικά.
Η Ελλάδα, θέλοντας και μη, με εξωτερικές πιέσεις, τραύματα και βαριές θυσίες αλλάζει, το πολιτικό σκηνικό όμως παραμένει τελματωμένο. Το βραχυπρόθεσμο πολιτικό και εκλογικό συμφέρον εξακολουθεί να υπερισχύει υπονομεύοντας ό,τι έχουμε καταφέρει ως τώρα, αλλά κυρίως το μακροπρόθεσμο συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
