Ρωσοφοβία

Τον παλιό καλό καιρό τα πράγματα ήταν απλά. Από ‘δώ ο όμορφος, ελεύθερος κόσμος της ευημερίας και από ‘κεί η σκοτεινή άβυσσος του κράτους του Σατανά («Εvil empire», κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ μακαρίτη Ρίγκαν). Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η δυτική προπαγάνδα δικαιωνόταν. Είτε γιατί είχε το γονίδιο της αυτοκαταστροφής από τη γέννησή του είτε γιατί οι συσχετισμοί έκαναν ολοένα δυσκολότερη την επιβίωσή του, το σοβιετικό σύστημα δικαίωνε κάθε χρόνο περισσότερο τους χειρότερους εχθρούς του. Τελικά κατέρρευσε κάτω από το βάρος των αμαρτιών του. Οπως ήταν φυσικό, εξαφανίστηκε κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Η μέση ελπίδα ζωής μειώθηκε κατά δέκα και παραπάνω χρόνια στις περισσότερες από αυτές τις χώρες. Οσοι αγαπούσαμε τον ρωσικό λαό και τους άλλους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης προσπαθήσαμε να σταθούμε στο πλάι τους. Ηταν, όμως, εξαιρετικά δύσκολο.

Είχες να αντιμετωπίσεις όχι μόνο τα υπαρκτά προβλήματα, αλλά και την πανίσχυρη προπαγάνδα των δυτικών, αγγλοσαξονικών κυρίως, μέσων ενημέρωσης που επέμεναν με φανατισμό, παραγνωρίζοντας πλήρως την τραγική πραγματικότητα, ότι όλα πήγαιναν με το καλό στον καλύτερο δυνατό κόσμο.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα ξεπεράστηκαν. Σίγουρα βοήθησε η σκληρή δουλειά. Αναμφίβολα θετικό ρόλο έπαιξαν οι δυτικές επενδύσεις. Τα τεράστια ταλέντα της Ρωσίας και των άλλων ανατολικών χωρών άρχισαν σιγά-σιγά να αποδίδουν.

Ειδικότερα στη Ρωσία, το καθεστώς Πούτιν εξασφάλισε ένα κλίμα στοιχειώδους τάξης και ασφάλειας. Εξυγιάνθηκε το νόμισμα και διατηρήθηκε σε χαμηλά επίπεδα ο πληθωρισμός. Μειώθηκε η ανεργία και τα φαινόμενα διακριτικής περιθωριοποίησης. Η Ρωσία άρχισε να σηκώνει κεφάλι.

Μαζί με την αυτοπεποίθηση ήρθε και η φιλοδοξία αποκατάστασης της μεγάλης αυτής χώρας στο βάθρο της. Σε πολλές περιπτώσεις, η Ρωσία ανέλαβε επιτυχείς πρωτοβουλίες όπως στη Συρία, όπου οι μαθητευόμενοι αμερικανοί μάγοι τα έκαναν θάλασσα, αφού προηγουμένως διέλυσαν τρεις βορειοαφρικανικές χώρες. Μιλάμε, βέβαια, για την Τυνησία, την Αίγυπτο και πάνω απ’ όλα για τη Λιβύη. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι έπεισαν τον ατυχή Ομπάμα να εξαγάγει το μοντέλο της Αραβικής Ανοιξης στο κέντρο της Ευρώπης, όπου υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διαμορφωθεί ένα κολοσσιαίο στρατιωτικό και πολιτικό αδιέξοδο.

Η Ουκρανία κατοικείται ίσως από μερικά εκατομμύρια Ουκρανούς που θεωρούν ότι είναι μια ξεχωριστή εθνότητα από τους Ρώσους. Ιστορικοί και άλλοι επιστήμονες συζητούν χρόνια τώρα αν το Κίεβο, όπου εγεννήθη το ρωσικό έθνος από την επαφή των πριγκίπων Ρους με τον πολιτισμό, τη θρησκεία και το αλφάβητο του Βυζαντίου, μπορεί να είναι πρωτεύουσα ενός άλλου, διαφορετικού έθνους. Πέρα όμως από αυτού του είδους τις συζητήσεις, που γοητεύουν ορισμένους αμερικάνους πανεπιστημιακούς, τίθεται επί της τραπέζης το μεγάλο διπλωματικό και πολιτικό ερώτημα της εποχής μας: μέχρι ποιου σημείου είναι απόλυτος κανόνας το απαραβίαστο των υφισταμένων συνόρων που πρεσβεύει ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ ή, αν θέλετε να το δούμε από την άλλη πλευρά, η προστασία της ιδιαιτερότητας και των μειονοτήτων, που μπορεί να είναι πλειοψηφία σε μια συγκεκριμένη περιοχή, φτάνει ως το σημείο της αυτοδιάθεσης και της άσκησης χωριστικών πρωτοβουλιών οι οποίες μπορεί να έχουν στόχο την ανεξαρτησία, την προσχώρηση σε άλλο κράτος ή την ομοσπονδιοποίηση;

Σίγουρα όμως δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή η οργάνωση του κόσμου σύμφωνα με τα κέφια και τα συμφέροντα της ηγεσίας του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η Γιουγκοσλαβία δεν είναι παράδειγμα για κανέναν. Ανθρωπιστικά, γιατί κόστισε χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Πολιτικά, γιατί καμία λογική δεν μπορεί να εφευρεθεί για να δικαιολογήσει πώς διαθέτουν ένα χωριστικό δικαίωμα οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία, οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, οι Αλβανοί του Κοσόβου, και δεν το διαθέτουν οι Ρώσοι της Κριμαίας, του Χαρκόβου και του Ντόνετσκ.

Ο Πούτιν δεν είναι ούτε Μουμπάρακ ούτε Καντάφι. Λατρεύεται από τον λαό του και διαθέτει ατελείωτο πετρέλαιο και φυσικό αέριο κι όλων των ειδών τις δυνατότητες άσκησης στρατιωτικής πίεσης που μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ας προσέξουν, λοιπόν, καλά τα ανθρωπάκια των διαφόρων think tanks, καθώς και όσοι επηρεάζονται εύκολα από την αγγλοσαξονική προπαγάνδα στην Αθήνα. Η αντικατάσταση του πάλαι ποτέ αντικομμουνισμού με τη ρωσοφοβία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και είναι σε απόλυτη αντίθεση με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός