Κουβεντιάζοντας με μια φίλη εκπαιδευτικό αφορμής δοθείσης της 21ης Απριλίου, έπεσα από τα σύννεφα ακούγοντάς την να μου λέει ότι στην ερώτηση «πώς η χούντα ήρθε στην εξουσία;» η απάντηση που δέχθηκε από τα παιδιά της τάξης της ήταν «με εκλογές» ή «με δημοψήφισμα».
Η εν λόγω εκπαιδευτικός διδάσκει το μάθημα της Κοινωνικής Πολιτικής Αγωγής στη Γ’ Γυμνασίου σε σχολείο της Αθήνας.
Πώς ερμηνεύεται αυτή η ασχετοσύνη; Η ίδια θεωρεί ότι εφόσον το βιβλίο της Ιστορίας στη Γ’ Τάξη Γυμνασίου αρχίζει από τον Διαφωτισμό και τελειώνει με το κεφάλαιο «Γράμματα στην Ελλάδα του 20ού αιώνα», το κεφάλαιο της δικτατορίας στην Ελλάδα είναι φύσει αδύνατον να προλάβει τη διδακτέα ύλη της χρονιάς.
Την ίδια ώρα, το βιβλίο της Κοινωνικής Πολιτικής Αγωγής που εκείνη διδάσκει ενώ θα όφειλε να αναλύει την έννοια της δικτατορίας, δεν αναφέρει παρά τα βασικά χαρακτηριστικά της εντάσσοντάς την στην κατηγορία των ολιγαρχικών πολιτευμάτων.
Με άλλα λόγια, στην πλειονότητά τους τα παιδιά που γιορτάζουν την επέτειο του Πολυτεχνείου, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει Χρυσή Αυγή (μέρος του τηλεοπτικού lifestyle βλέπετε), δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει δικτατορία ή πραξικόπημα. Δεν ξέρουν για ποιον λόγο γιορτάζουν. Γι’ αυτό και η εκπαιδευτικός μού ζητούσε να της προτείνω κάποιο ντοκιμαντέρ που θα παρουσίαζε στα παιδιά με εικόνες αυτό που κανένα βιβλίο της εκπαίδευσης δεν μπορεί με λέξεις.
Παίζει λοιπόν στα παιδιά κάποιον ουσιαστικό ρόλο ο εορτασμός του Πολυτεχνείου; Οχι.
Φταίει η ίδια η γιορτή του Πολυτεχνείου; Φταίει η εκπαίδευση; Φταίνε τα… παιδιά; Δεν ξέρω και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αρμόδιο να πει. Αν πάντως το παραπάνω περιστατικό δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση αλλά αντανακλά τη γενικότερη εικόνα των ελληνικών σχολείων, τότε έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα.
