Η ανάφλεξη στην Ουκρανία όπου πριν από 28 χρόνια τέτοια εποχή (Πάσχα , τέλη Απριλίου του 1986) είχαμε το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ δημιουργεί συνειρμούς αναφορικά με το μέλλον του πλανήτη.
Το παιχνίδι της ενέργειας, αλλά και του ελέγχου της παγκόσμιας διατροφής είναι προφανές, σε όλους τους στρατηγικούς αναλυτές.

Η Ουκρανία και κατ’ επέκταση η γειτνιάζουσα Ρωσία παράγουν το 25% της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών. Ήδη από το εμπάργκο της Ευρώπης προς την Ρωσία, αλλά αντίστοιχα και της Ρωσίας προς την Ευρώπη, θιγμένοι είναι οι Έλληνες αγρότες και οι ελληνικές μεταποιητικές επιχειρήσεις, αφού έχουν πληγεί μία σειρά από εξαγώγιμα ελληνικά προϊόντα προς τη χώρα του Πούτιν, όπως οι βρώσιμες ελιές, τα πράσινα μήλα και η κομπόστα ροδάκινο, ενώ ταυτόχρονα επετράπησαν οι αθρόες εισαγωγές σιτηρών προς την Ελλάδα για να βοηθηθεί η οικονομία της Ουκρανίας.

Ταυτόχρονα η Δύση όπως αποτυπώνεται στους G-7 επιδιώκει τη δημιουργία νέων αγορών και τεχνητής ζήτησης δημητριακών για βιοκαύσιμα για να δημιουργήσει στους υπόλοιπους G-13 από τις 20 πιο αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη, πρόβλημα διατροφικής αυτάρκειας.

Η ενεργειακή-περιβαλλοντική πρόκληση των βιοκαυσίμων και των ενεργειακών φυτών, που κατακτά συνεχώς έδαφος την τελευταία δεκαετία σε πολλές χώρες και του λεγόμενου δυτικού κόσμου, φαίνεται να δημιουργεί πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που καλείται να επιλύσει.

Προτού επέλθει ο «Αρμαγεδδών» των κλιματικών αλλαγών ως συνέπεια του φαινομένου του θερμοκηπίου και της υπερθέρμανσης του πλανήτη, είναι προ των πυλών ο Αρμαγεδδών του υποσιτισμού. Ήδη η υφήλιος έχει εισέλθει σε έναν κύκλο αδυναμίας κάλυψης των διατροφικών της αναγκών, επιχειρώντας να καλύψει ταυτόχρονα και τις ενεργειακές της ανάγκες, με λανθασμένο ωστόσο τρόπο.

Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας σημαντικών γεγονότων που σχετίζονται με καιρικά φαινόμενα όπως της μεγάλης ξηρασίας στην Αυστραλία, των πυρκαγιών στη Ρωσία αλλά και της ολοένα αυξανόμενης ζήτησης των δημητριακών για την κάλυψη των αναγκών της βιοαιθανόλης, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες της Κίνας και της Ινδίας, δημιουργήθηκε ένα «μπουμ» στις διεθνείς τιμές των σιτηρών.

Επρόκειτο επί της ουσίας για ένα ακόμη κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα commodities προκειμένου οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες να «ρεφάρουν» τις απώλειες από τα τοξικά swaps του 2008. Αποτέλεσμα αυτού ήταν για πρώτη φορά μετά την «πράσινη επανάσταση» η ΕΕ διά του αρμόδιας επιτρόπου κ. Τσόλος να αλλάξει πολιτική και να αναγκαστεί να εστιάσει στη λεγόμενη «σιτάρκεια» εγκαταλείποντας τη φιλοσοφία της νέας ΚΑΠ για αγρανάπαυση των γαιών.

Να υπενθυμίσουμε ότι η σιτάρκεια αποτελούσε ζητούμενο για την ελληνική επικράτεια από την εποχή του Τρικούπη, του Βενιζέλου και του Πλαστήρα! Η εκρηκτική άνοδος στις τιμές των σιτηρών αλλά και του καλαμποκιού προκάλεσε ωστόσο σημαντικές παρενέργειες στην κτηνοτροφία, με τις ζωοτροφές να φτάνουν σε απαγορευτικά επίπεδα, αλλά και σε μια σειρά άλλους κλάδους, ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών του πλανήτη. Μαζί με τα δημητριακά είχαμε άνοδο τιμών σε γαλακτομικά, τυροκομικά, κρέας και φυτικά έλαια, ενώ η μεγιστοποίηση της παραγωγής βιοκαυσίμων δεν επέφερε πτώση στις τιμές των υγρών καυσίμων- το αντίθετο μάλιστα, είχαμε έκρηξη στις τιμές του αργού.

Είναι ενδεικτικό ότι στο Μεξικό, όπου εθνικό φαγητό είναι τα τορτίγιας (το ψωμί των Μεξικανών), που έχουν ως βάση το καλαμπόκι, το οποίο απορροφάται πλέον σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα 1.400 εργοστάσια βιοαιθανόλης των ΗΠΑ, η τιμή τους τριπλασιάστηκε μέσα σε έναν χρόνο. Έτσι από το μισό έφτασε στο ενάμισι δολάριο, όταν το μέσο μεροκάματο του μεξικανού εργάτη είναι 5 δολάρια.

Σύμφωνα με τον βρετανό βιολόγο και ερευνητή Τζέιμς Λάβλοκ, για να καλυφθεί από βιοκαύσιμα (βιοντίζελ και βιοαιθανόλη) μόνο το 30% της παγκόσμιας καταναλισκόμενης ενέργειας που αντιστοιχεί στην κίνηση (ΙΧ, τρένων, αεροπλάνων, πλοίων κτλ.) απαιτείται ισοδύναμη έκταση για την καλλιέργεια ενεργειακών φυτών ίση με πέντε πλανήτες Γη, όταν για τη διατροφή αρκούσε ως πρόσφατα μόνος του ο πλανήτης.

Η λύση είναι να αντικατασταθούν τα αμυλούχα προϊόντα (σιτηρά), το καλαμπόκι και το ζαχαροκάλαμο, που αποτελούν σήμερα την πρώτη ύλη για την παραγωγή βιοαιθανόλης, με δευτερογενή υπολείμματα και βιομάζα. Ενώ και τα ενεργειακά φυτά για την παραγωγή βιοντίζελ θα έπρεπε να αποτελούν λύση μόνο για υποβαθμισμένες γαίες χαμηλής παραγωγικότητας.

Μελέτες του Πανεπιστημίου Cornel ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι για την παραγωγή 1 λίτρου βιοκαυσίμου απαιτείται 1,2 λίτρα συμβατικού καυσίμου!

Ο συνδυασμός λοιπόν ελέγχου των ενεργειακών ροών από τους αγωγούς του Φυσκού Αερίου στη Ρωσία και την Ουκρανία, του ελέγχου των κοιτασμάτων στην Ανατολική μεσόγειο με την Αραβική Άνοιξη σε Συρία, Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία, με τον ταυτόχρονο έλεγχο της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών δημιουργώντας τεχνητή ζήτηση από τη μια για βιοκαύσιμα και τεχνητή έλλειψη από την άλλη σε τρόφιμα, φανερώνει ένα σαφές σχέδιο ελέγχου ενεργειακών και διατροφικών πηγών του πλανήτη.