Καλό Πάσχα

Δεν με εξέπληξαν οι μη-εξαιρετέοι διανοούμενοι που στελέχωσαν συνωθούμενοι τα ψηφοδέλτια των προοδευτικών κομμάτων. Γνωρίζουν ότι εξαπατούν τους εαυτούς τους όταν υποβάλλουν στα κόμματα (αν εκλεγούν) υπερβολικά ριζοσπαστικά αιτήματα που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Και επειδή το γνωρίζουν καλά, συνεχίζουν να τα προτείνουν. Αλλά και αν δεν εκλεγούν, αυτοί οι απόμαχοι του εαυτού τους θα επιστρέψουν σε όσα ξέρουν πώς να τα ζητούν και πώς να τα επιτυγχάνουν: οι φιλόσοφοι εξ αυτών, στις δάφνες και τις βεβαιότητές τους, οι καλλιτέχνες στο ταλέντο τους –υπέρ ή και κατά του έργου τους. Ολοι μαζί, στη δημοσιότητα.

Η ευτυχία όμως –κατηγορία του «απλού Είναι», όπως θα ήθελε ο Μπαντιού –έτσι και αλλιώς εξαρτάται από μια αβέβαιη σχέση με το τίποτα. Αλλά ίσως αυτή η σχέση να είναι η μεγαλύτερη ευτυχία.

Και επειδή ενέχομαι, υπενθυμίζω πως στη λεγόμενη εποχή της τεχνητής αναπαραγωγιμότητας, όχι μόνο του έργου της τέχνης αλλά και του προσώπου μας, όλοι εμείς –από τη μια εικόνα στην άλλη –ενώ χάσαμε το πρόσωπό μας, κερδίσαμε την «προσωπικότητα». Και λοιπόν;

Βέβαια στη μετάσταση της εικόνας μας –ένα είδος λευχαιμίας του χαρακτήρα –ορισμένοι χρωστάμε και εκείνη την εξωηθική διαδικασία πέραν του καλού και του κακού που μόνον αυτή μπορεί να μεταστοιχειώσει τις ληγμένες αξίες δείχνοντας το κενό μιας αξιολογημένης όσο και ανάξιας ζωής. Στο έργο μου Αυτοκρατορία, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη, διερωτώμαι αν όσοι αποδοκιμάζουν τέτοιες επικίνδυνες μεταστοιχειώσεις (πολιτευτές, ακαδημαϊκοί, παπάδες), ή και όσοι τις επιδοκιμάζουν, έχουν σκεφτεί πως εκεί που ήταν το Αλλο έχει ανεπανόρθωτα υπεισέλθει το Ιδιον. Αναλογίστηκαν άραγε πως είτε μιλάνε τη γλώσσα του Σκουρλέτη είτε του Βενιζέλου, ταυτολογούν; Και πώς οι ετερότητες των συριζαίων ή των νεοδημοκρατών ισοπεδώνονται γιατί διέπονται από τους νόμους της αγοράς, τις ψευτο-δεοντολογίες των μίντια και την αδημοσκόπητη βάση όσων διατηρούν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της ψήφου;

Ας δούμε κατάματα τι μας συμβαίνει πριν πολιτευτούμε δεξιά και αριστερά και ας αποστηθίσουμε, προς συμμόρφωσιν, τη δραματική αποστροφή του Εγελου: «Είμαστε όλοι μέσα στην αυτοκινούμενη ζωή αυτού που είναι νεκρό». Ε, λοιπόν, είμαστε και δεν είμαστε, αναγεννημένοι κάποιες φορές από τη νέκρωση, ελκυόμενοι από τα πάθη, ακολουθώντας σκιές όπως ο Δάντης.

Θα πρέπει όμως εκτός από τον άλλο λόγο και την άλλη ματιά να προτείνουμε μια θεωρία πιο κοντά στους σοφιστές παρά στον Πλάτωνα. Μια «τρίτη θεωρία» που την ονομάζω Τέχνη και που ασφαλώς ούτε ο γκουρού του Πούτιν τη διανοήθηκε, πολλώ μάλλον ο γκουρού του Θεοδωράκη.

Ψιλά γράμματα, ασφαλώς. Και ακόμη ψιλότερα σε μια Ελλάδα που αποψιλώνεται και συνεχίζει να κοροϊδεύει τον εαυτό της με τον τρόπο που και οι διανοούμενοι την κοροϊδεύουν. Το ίδιον (η Ελλάδα) απαλλοτριώνει πάντα τον εαυτό του μέσω της διαδικασίας ιδιοποίησής του. Ποια είναι η διαδικασία; Η προεκλογική χίμαιρα.

Ας μου συγχωρεθεί η δυσπιστία μεγαλοβδομαδιάτικα. Σάμπως και ο Χριστός δεν αμφέβαλλε ζητώντας από τον Πατέρα να αποφύγει το ποτήριον του μαρτυρίου;

Διότι, μεταξύ μας, εάν πίστευε στην προσεχή Ανάσταση, τότε γιατί να διαμαρτυρηθεί ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός του; Αλλά αυτή η ανθρώπινη πλευρά του Θεανθρώπου έχει για μένα τη μεγαλύτερη αξία. Οπότε, «Καλό Πάσχα».