Πέρυσι ήταν η Ντόρτμουντ. Μια ομάδα, η οποία πριν από χρόνια είχε βρεθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας αλλά κατάφερε να ανακάμψει, να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Γερμανίας το 2011 και το 2012 και να βρεθεί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2013. Η συνταγή της γνωστή πια. Στηρίζεται στα δικά της παιδιά, αναδεικνύει παίκτες, αγοράζει φθηνά και πουλάει ακριβά.
Φέτος είναι η Ατλέτικο Μαδρίτης. Αφού κατέκτησε πέρυσι το Κύπελλο Ισπανίας, φέτος έχει ανεβάσει τον πήχη πιο ψηλά. Πρωτοπόρος στην Πριμέρα Ντιβισιόν, μπροστά από τις λουσάτες Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά ύστερα από 40 χρόνια. Τα οικονομικά της φτωχά σε σύγκριση με αυτά των υπερδυνάμεων που την περιστοιχίζουν σε Ισπανία και Ευρώπη. Με ετήσιο προϋπολογισμό μόλις 130 εκατ. ευρώ αλλά με ένα σχέδιο σταθερό, σίγουρο και νικηφόρο. Εχοντας να αντιμετωπίσει και ένα χρέος ύψους 200 εκατ. ευρώ αποφεύγει τα ρίσκα στις μεταγραφές. Προτιμά τις φθηνές αλλά «ψαγμένες» λύσεις. Κορυφαίο παράδειγμα η φετινή αποκάλυψη Ντιέγο Κόστα, τον οποίο αγόρασε με 1,5 εκατ. από την Μπράγα στα 18 του. Ψάχνει ακόμη παίκτες ελεύθερους αλλά με κίνητρο όπως ο Τιάγο ή ο Ζοάο Μιράντα ή προσφεύγει σε λύσεις δανεικών όπως ο κέρβερος Τιμπό Κουρτουά. Ακόμη, προκειμένου να ξεπεράσει την ταμειακή της στενότητα, καταφεύγει σε επενδυτικά κεφάλαια πρόθυμα να επενδύσουν σε παίκτες, όπως συνέβη με την περίπτωση Φαλκάο τον οποίο αγόρασε από την Πόρτο αντί 47 εκατ. ευρώ και τον μοσχοπούλησε στη Μονακό αντί 60 εκατ.
Σε όλα αυτά προσθέτει και την επιλογή ενός προπονητή μαχητή, έξυπνου και με τεράστιο κίνητρο όπως ο Ντιέγο Σιμεόνε ο οποίος κατάφερε να απογειώσει ένα μελετημένο πλάνο προσδίδοντας στην ομάδα όλα τα χαρακτηριστικά που τον συνόδευαν ως παίκτη. Αγωνιστικότητα, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση και αστείρευτο πάθος. Με το σλόγκαν «τον αγώνα κερδίζουν όχι οι καλύτεροι αλλά αυτοί που παλεύουν» ο Σιμεόνε έχει οδηγήσει την ομάδα του σε μοναδικά επιτεύγματα και συνεχίζει να ονειρεύεται.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
