Το φαινόμενο «Καμίνης»

Να πούμε ότι είναι λαοπλάνος, δεν μπορούμε να το πούμε. Δεν βγαίνει στα μπαλκόνια να κάνει τα πλήθη να παραληρούν, όπως ένας Κύρκος ή ένας Αντρέας. Να πούμε ότι εκ του σύνεγγυς έχει τη γοητεία του Μπράιαν Φέρι και λιγοθυμούν οι γυναίκες ψηφοφόροι στο διάβα του, δεν μπορούμε να το πούμε. Να πούμε ότι η Αθήνα έγινε πεντακάθαρη και ολόφωτη, δεν μπορούμε να το πούμε. Εν τούτοις, ο Γιώργος Καμίνης είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις για τις εκλογές στον Δήμο Αθηναίων.

Ως παρένθεση θα θέσουμε το ερώτημα αν οι δημοσκοπήσεις γίνονται μέσα στο γραφείο του και απαντούν οι συνεργάτες του. Δημοσκόποι μάς διαβεβαιώνουν ότι είναι τίμια η μέτρηση –τι θα έλεγαν άλλωστε; Ο Καμίνης προηγείται από την αρχή, προηγείται έναντι όλων, στον πρώτο και δεύτερο γύρο, σε όλες τις εταιρείες που κάνουν έρευνες για την πρόθεση ψήφου. Προηγείται σε έναν δήμο παραδοσιακά δεξιό. Το πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι οι Αθηναίοι ουδόλως ενδιαφέρονται για τους ξέχειλους κάδους των απορριμμάτων. Ο δήμαρχος δημιουργεί άλλου τύπου αντανακλαστικά.

Αν πρέπει να απομονώσουμε τη νικητήρια φράση του Γιώργου Καμίνη, αυτή είναι «δεν προέρχομαι από κομματικό θερμοκήπιο». Οι αντίπαλοι του καταλογίζουν τη στήριξη του ΠαΣοΚ και το φλερτάρισμα με τη ΔΗΜΑΡ, συντελεστές υπαρκτούς, που ωστόσο δεν μετατρέπουν τον δήμαρχο σε κομματικό στέλεχος. Δεν ήταν από εκείνους που αφιέρωσαν τη ζωή τους σε μαραθώνιες συνελεύσεις, σε ραδιουργίες για την επικράτηση σε κομματικό όργανο, δεν συνδέθηκε με κλίκες ούτε με αρχηγούς. Δεν έκανε αφισοκολλήσεις, δεν πήρε αξίωμα χάρη σε κομματικά γαλόνια. Ηταν συμπαθών τον προοδευτικό χώρο αλλά ως εκεί.

Στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη οι Αθηναίοι βλέπουν ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό, το ταιριαστό με την εποχή: δεν έχει καμία σχέση με τα κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα, την οδήγησαν στα μνημόνια και στην ένδεια. Σε τέτοιες συνθήκες κανείς δεν συσχετίζει τον δήμαρχο με τα δημοτικά ιατρεία, τα νηπιαγωγεία, τα γυμναστήρια. Αν αυτά υπολειτουργούν, τούτο αποδίδεται στην κεντρική εξουσία και όχι στον διαχειριστή της πόλης. Δεν εξηγείται αλλιώς η δημοτικότητα του νυν δημάρχου, ο οποίος επαίρεται για την τακτοποίηση των οικονομικών εκκρεμοτήτων στον δήμο. Οι εκκρεμότητες ούτε φαίνονται ούτε τρώγονται, οπότε δεν μπορούν να θεωρηθούν καθοριστικός παράγοντας της δημοτικότητας.

Πιθανότατα η δημοφιλία να αυξάνεται και από τη σύγκριση με συνυποψηφίους. Ο Καμίνης είναι αληθινά ανεξάρτητος, όχι σαν τον Νικήτα Κακλαμάνη που παριστάνει τον ανεξάρτητο χωρίς να είναι. Υπερτερεί, λοιπόν, στην προβολή της αλήθειας. Θα ήταν διαφορετικά τα δεδομένα αν ο αντίπαλος πρώην δήμαρχος ήταν ένας γιατρός, με θητεία σε κάποια κοινωνική οργάνωση, χωρίς προαιώνιες σχέσεις με Νέα Δημοκρατία και ΠολΑν. Επιπλέον ο Καμίνης έχει επάγγελμα, επιβίωσε στην ελεύθερη αγορά και απέκτησε κύρος ως Συνήγορος του Πολίτη, σε αντίθεση με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη που διαθέτει νεφελώδες βιογραφικό μεταξύ σπουδών και υποψηφιότητας.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο «Καμίνης» δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τη στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Δύο περιστατικά: στο πρώτο χρυσαυγίτης βουλευτής με όπλο έκανε σαματά στο Κοινωνικό Παντοπωλείο, στο δεύτερο η ακροδεξιά παράταξη θέλησε να μοιράσει συσσίτιο σε δημόσιο χώρο χωρίς την απαραίτητη άδεια. Ο δήμαρχος απάντησε με τη φράση του Ηλία Ηλιού: «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Είχε πει: «Τώρα το φίδι έχει βγει από το αβγό. Πρέπει να πολεμήσουμε με τα πολιτικά όπλα που έχουμε».

Οι εκλογές στον Δήμο Αθηναίων δεν αναδεικνύουν πάντοτε τον πιο αποτελεσματικό, τον πιο χαρισματικό, τον πιο άξιο δήμαρχο. Ούτε απαραιτήτως εκφράζει κομματικά τους δημότες (να μην ξεχνάμε ότι ο Εβερτ εξελέγη έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο του ΠαΣοΚ). Γίνεται μια υπέρβαση και τα συμπεράσματα αφορούν χίλια δυο θέματα πέρα από αυτά που είναι ορατά στην πόλη. Ετσι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το τέλος των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Απριλίου 2014