offstage

Καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωινό mou», ο Ανδρέας Μικρούτσικος, ο οποίος μαζί με όλη την τηλεοπτική «παλιοσειρά» του επέστρεψε στην ενεργό δράση μετά από μία περίοδο «αγρανάπαυσης» –για να μην έχουμε και αυταπάτες ότι η κρίση ξεσκαρτάρει -, χαρακτήρισε τον ρόλο της Ζέτας Μακρυπούλια στο σόου «Just the two of us» ως διεκπεραιωτικό.

Στην ουσία ο «δαιμόνιος» παρουσιαστής ελάχιστα ενδιαφέρθηκε για την τιμή των όπλων του σόου που παρουσιάζει η κυρία Μακρυπούλια αλλά και για τη μεγάλη των παρουσιαστών σχολή. Αυτό που έκανε για ακόμη μία φορά είναι αυτό που κάνει εδώ και χρόνια σε όλη τη διαδρομή του: να σπέρνει «χολή» και να θερίζει αναπαραγωγή. Τέχνη στην οποία έχουν μυηθεί σχεδόν όλοι οι παρουσιαστές και τα μέλη των πάνελ των εκπομπών.

Από το πρωί ως το βράδυ τα τηλεοπτικά πλατό φιλοξενούν ανθρώπους οι οποίοι σχολιάζουν άλλους ανθρώπους άλλων εκπομπών, κάνουν την τρίχα τριχιά και ανάγουν το ευτελές σε ουσιώδες. Ή μάλλον έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο κάνουν γιατί επί της ουσίας τσαλαβουτούν σε μπουγαδόνερα. Τα αποτελέσματα πλέον είναι εμφανή και αρνητικά τόσο για τον κόσμο της τηλεόρασης όσο και για το κοινό.

Σε μία πρωτοφανή κρίση εσωστρέφειας η τηλεόραση έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους της στον ίδιο της τον εαυτό. Πέρα από τις ψυχαγωγικές εκπομπές, τα πρόσωπα των οποίων επί της ουσίας στερούνται ενδιαφέροντος λόγω έλλειψης παιδείας και πραγματικού ταλέντου στην πλειονότητά τους, το πρόβλημα πλέον εστιάζεται και στην ενημέρωση. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που εδώ και μερικά χρόνια το πλατό συνιστά το πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και οι καλεσμένοι των ενημερωτικών εκπομπών ουσιαστικά κερδίζουν αναγνωρισιμότητα, την οποία στη συνέχεια εξαργυρώνουν στην κάλπη. Το χειρότερο είναι ότι και οι παρουσιαστές πλέον θεωρούν πως η τηλεθέαση όταν είναι υψηλή συνιστά δείγμα επιτυχίας, η οποία εύκολα μπορεί να μεταφραστεί και ως πολιτική απήχηση. Τα ψηφοδέλτια γεμίζουν από τηλεαστέρες, με αποτέλεσμα να έχουμε πλέον οδηγηθεί σε αλλοίωση της πολιτικής φυσιογνωμίας της εκλογικής διαδικασίας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αλαζονεία, ναρκισσισμός, εγωκεντρισμός και φυσικά απώλεια επαφής με την κοινωνία από πλευράς τηλεόρασης. Κανένα ενδιαφέρον για τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου, απουσία προτάσεων και διάθεσης επίλυσης ή έστω ανακούφισης και φυσικά πάνω απ’ όλα το μεγάλο «εγώ». Το οποίο έχει αποδειχθεί πως όταν μπει μπροστά είτε είσαι στην τηλεόραση πρώτος είτε τελευταίος σε οδηγεί εκτός πραγματικότητας.