Τέσσερα χρόνια μετά, βγαίνουμε λοιπόν ξανά στις περίφημες αγορές. Και ενώ βγαίνουμε για 2 δις, πριν ακόμα ανοίξουν τα βιβλία, έχουμε έτοιμες τις προσφορές για 11, για 12, για 13 δις…
Ωραία. Ουδείς λογικός άνθρωπος αρνείται ότι πρόκειται για επιτυχία και μπράβο στην κυβέρνηση που το κατάφερε.
Πολλώ μάλλον όταν, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, με αυτή την κίνηση θα γλυτώσουμε και περί τα 200 εκατομμύρια.
Υπάρχει όμως μία απορία: αφού συμβαίνουν όλα αυτά, τότε γιατί ενώ μπορούμε να μαζέψουμε 11 και 12 δις, εμείς θέλουμε ντε και καλά να μαζέψουμε μόνον 2;
Γιατί δεν θέλουμε περισσότερη πραγματική πίστη από τις αγορές;
Και, φυσικά, γιατί δεν θέλουμε τα 200 εκατομμύρια όφελος να γίνουν 1 δισ. ή και περισσότερο;
Αφού λοιπόν αυτή η κίνηση αποδίδει σύμφωνα με την κυβέρνηση ήδη τόσο πολύ αποτελεσματικά, ε, ιδού η Ρόδος: ας κάνει το πήδημα και ας τα πάρει όλα.
Ας μαζέψει όσα μπορεί, αφού μπορεί.
Πρέπει να το κάνει.
Αν όχι, πρέπει και να εξηγήσει το γιατί δεν το κάνει.
Και το γιατί προτιμά να χάνει εθελοντικά τόσο μεγάλα οφέλη, προφανώς πολλαπλάσια από αυτά που λέει ότι ήδη έχουμε από τα 200 εκατομμύρια και απολύτως απαραίτητα για τον τόπο.
Πρέπει να πάρει, ή πρέπει να εξηγήσει. Ε, κι εδώ είναι αρχίζουν τα δύσκολα. Δύσκολα επειδή το πράγμα δεν είναι όπως φαίνεται.
Μπορεί φυσικά να υποστηρίξει η κυβέρνηση ότι το δεύτερο ομόλογο που θα ακολουθήσει, θα είναι ακόμα φτηνότερο για την Ελλάδα.
Τότε, όμως, θα έχει κάνει εκείνο που έκανε το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου τα Χριστούγεννα του 2009, όταν η Ελλάδα μπρούσε να δανειστεί – και μάλιστα πολλαπλάσιο ποσό – αλλά δεν το δέχθηκε γιατί έβρισκε το επιτόκιο υψηλό.
Αμέσως μετά όμως, δεν μπόρεσε να δανειστεί όχι με μικρότερο επιτόκιο, αλλά, καθόλου: μπήκαμε στο διεθνή οικονομικό έλεγχο και όλα χάθηκαν…
Αν λοιπόν πράγματι μπορούμε τώρα αληθινά να δανειστούμε, θα κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος;
