on air

Κάθονταν στο διπλανό τραπεζάκι. Πατέρας και κόρη. Εκείνος γύρω στα 45, με προσεγμένη εμφάνιση για την οποία ξόδευε πολλά χρήματα. Εκείνη οκτώ με δέκα ετών, επίσης καλοντυμένη. Ο κύριος παρήγγειλε καφέ, η μικρή χυμό. Αμέσως μετά άνοιξαν καθένας την (τελευταίας τεχνολογίας) ταμπλέτα του. Η δική του με δερμάτινο κάλυμμα, η δική της με κάλυμμα ροζ, στολισμένο με καρτούν. Τα επόμενα τρία τέταρτα της ώρας (τόσο έμεινα στην καφετέρια) όχι απλώς δεν αντάλλαξαν λέξη, ούτε καν κοιτάχτηκαν, βυθισμένος καθένας στον κόσμο του, στη συσκευή του: η μικρή με τα παιχνίδια της, ο πατέρας με το e-mail και με τις εφημερίδες του.

«Αυτός τώρα θεωρεί ότι έχει βγάλει το παιδί του βόλτα», αναρωτήθηκε ένας φίλος, «και ότι κάνει το καθήκον του ως πατέρας;». Εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεται καθένας τα καθήκοντα ενός πατέρα. Για τον εν λόγω μπορεί να συνοψίζονται στην αγορά iPad για το παιδί του. Πάντως (σύμπτωση;) και η διπλανή τους οικογένεια με ταμπλέτες και κινητά τηλέφωνα καταπιανόταν, συζητώντας ταυτοχρόνως για κάτι φίλτρα που προσθέτεις στα γυαλιά σου και σε προστατεύουν από την ακτινοβολία. Την πιθανότητα να κλείσουν την οθόνη για μερικές ώρες και να στρέψουν το βλέμμα μακριά, για να το ξεκουράσουν, δεν τη σκέφτονταν.

Είχα πρωτοσυναντήσει παρόμοιους ανθρώπους στα ταξίδια μου (Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Σανγκάη…) και με είχε προβληματίσει η κραυγαλέα εξάρτησή τους από την τεχνολογία. Τώρα τους βλέπω, όλο και περισσότερους, και στην Ελλάδα. Σκέφτομαι ότι αν στη «Μοντέρνα οικογένεια» (το σίριαλ του Mega) το μοντέρνο αφορά την ελεύθερη και αρμονική συνύπαρξη όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εμφάνισης, καταγωγής κ.λπ., στην πραγματική ζωή περνάμε με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα είδος… μεταμοντέρνας οικογένειας, όπου η επικοινωνία γίνεται μόνο μέσω Internet ή δεν γίνεται καθόλου. Αναρωτιέμαι πώς θα μοιάζουμε σε δέκα χρόνια, σε τι βαθμό θα έχει φτάσει η εξάρτησή μας από τα ηλεκτρονικά κυκλώματα και πόσο θα έχει επηρεάσει την οικογενειακή-κοινωνική ζωή μας και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Μπορεί να είμαστε όπως οι ήρωες ενός άλλου επιτυχημένου σίριαλ, του «Βig Βang Τheory»: άνθρωποι αυτιστικοί, καταδικασμένοι να ζουν σε μια απέραντη προσωπική μοναξιά, χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με τους γύρω τους, επειδή δεν κατέχουν πλέον τους κώδικες της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας.

Αγαπώ την τεχνολογία και τις διευκολύνσεις που μου παρέχει, αποζητώ τα βράδια που είμαι μόνος την (πολύτιμη) παρέα του Διαδικτύου, όμως το περασμένο Σάββατο, παρατηρώντας τη «σχέση» του πατέρα του διπλανού τραπεζιού με την κόρη του, ένιωσα τυχερός που στην π.Ι. (προ Ιnternet) εποχή, όταν ήμουν παιδί, η βόλτα με τον μπαμπά σήμαινε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, συγκρουόμενα στο λούνα παρκ. Αλλοι καιροί, θα μου πείτε…