Οι καιροί άλλαξαν, η ένδυση και υπόδηση υποχώρησε από τις καταναλωτικές μας συνήθειες, αλλά δεν πάψαμε να τρώμε για να συντηρούμαστε κι έτσι αρχίζει ένας νέος κύκλος εισαγωγών που σχετίζεται με τα τρόφιμα.. Το πρόσχημα κάθε φορά για να συρρικνώνεται ένας κλάδος της πραγματικής οικονομίας είναι «δεν είμαστε ανταγωνιστικοί».
Η ανταγωνιστικότητα όμως είναι έννοια σχετική, θέλει κι έναν δεύτερο για να γίνει η σύγκριση. Γιατί λοιπόν δεν είναι ανταγωνιστική η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία με αυτή των Ευρωπαίων εταίρων μας και θα πρέπει αφού δεν βγαίνουμε από πλευράς τιμών παραγωγού να κατεβάσουμε ρολά στη ζάχαρη, στο γάλα, στο ψωμί, στο κρέας και τα λαχανικά κι τι διάολο θα παράγουμε σε αυτό τον τόπο που θα μας κάνει πάλι ανταγωνιστικούς; Η απάντηση από την εγχώρια διανόηση είναι προϊόντα και κυρίως τρόφιμα υψηλής ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας, «ντελικατέσσεν» δηλαδή.
Και τα προϊόντα αυτά θα τα καταναλώνουν οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και τα χωριά, έχουν αυτή τη δυνατότητα; Όχι προφανώς, αλλά πρέπει να γίνουμε εξωστρεφείς γατί έχουμε έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μας λένε οι οικονομολόγοι και οι… «σοφοί». Το 2015 απελευθερώνονται οι ποσοστώσεις στο γάλα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά που έχουν οργανώσει την παραγωγή τους με οικονομίες κλίμακας, που βοηθήθηκαν από τις κυβερνήσεις τους με μία σειρά από επιδοτήσεις «κάτω από το τραπέζι» για τις εξαγωγές, ώστε να μη στρεβλώνεται ο ανταγωνισμός που καθορίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, είναι έτοιμες χωρίς κανέναν πλέον περιορισμό, να πλημμυρίσουν με γάλα τον Ευρωπαϊκό νότο.
Τα προηγούμενα χρόνια δημιουργούσαν λόγω των περιορισμών στις εξαγωγές, βουνά από βούτυρο και λίμνες από γάλα, προκειμένου να διατηρείται μία ισορροπία στις τιμές και στις επιδοτήσεις. Τώρα τα σύνορα είναι ανοιχτά, τουλάχιστο στην Ελλάδα και το πεδίο ελεύθερο. Η απάντηση είναι βέβαια ότι αν οργανωθούμε κι εμείς μπορεί να έχουμε αντίστροφη ροή προϊόντων από το νότο προ το Βορρά… Αμ δε, ο προστατευτισμός λειτουργεί ως βαλβίδα αντεπιστροφής που λένε και οι μηχανολόγοι. Επιτρέπει τη ροή μόνο προς μία κατεύθυνση, από Βορρά προς νότο και όχι αντίστροφα.
Η αντίστροφη ροή δεν είναι για τα προϊόντα αλλά για τα κεφάλαια, επιτρέπεται δηλαδή οι καταθέσεις των Ελλήνων να οδεύσουν προς Γερμανικές τράπεζες, αν δεν επιβάλλεται με τα σενάρια τρόμου που κατά καιρούς διακινούνται.
Ο προστατευτισμός έχει να κάνει με ένα εφεύρημα της Γαλλίας από την εποχή Σαρκοζί που ονομάζεται «αποτύπωμα άνθρακα» ή «ενεργειακό αποτύπωμα» το οποίο ενσωματώνει ως δασμό σε ένα εισαγόμενο προϊόν και το περιβαλλοντικό κόστος της μεταφοράς του από κάποιο σημείο του πλανήτη και ιδιαίτερα από το νότιο ημισφαίριο (Αυστραλία, Νότια Αφρική, Νότια Αμερική) προς την Ευρώπη… Τώρα γιατί δεν είναι ανταγωνιστική η ελληνική γεωργία με την ευρωπαϊκή, εν συντομία να αναφέρουμε μερικούς παράγοντες :
Σε λίγες εβδομάδες έχουμε ευρωεκλογές και κανένας δεν απολογήθηκε για την πολιτική της χώρας σε σημαντικούς τομείς όπως στην κλωστοϋφαντουργία που ξεπουλήθηκε μετά την τελωνειακή ένωση Ευρώπης –Τουρκίας στα μέσα στης δεκαετίας του ’80 ενώ η Πορτογαλία και Ισπανία έπαιρναν ανταλλάγματα, για τη ζάχαρη, για τα αμπελοοινικά , για τον καπνό, για τα μαλακά σιτηρά όπου από αυτάρκεις γίναμε εισαγωγείς, για μια σειρά από χαμένες μάχες στις Βρυξέλλες.
Θα γίνει ποτέ επιτέλους μία σοβαρή συζήτηση σε αυτό τον τόπο για την πραγματική οικονομία, για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας; Η μάχη για το γάλα χάθηκε, αν δεν συζητήσουμε σοβαρά και δεν οργανώσουμε την άμυνά μας θα έχουμε χάσει και τη μάχη της φέτας και του ελαιολάδου σε λίγο καιρό κι όπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν στον κήπο του προφήτη μετά να λυπάστε το έθνος που δεν τρώει ψωμί από τη σοδειά του…
